Een afgesloten hoofdstuk.

Een tijdje later liep Bella zenuwachtig heen en weer.
Alsof ze ergens mee zat. Ik kon het niet aan om haar zo te zien. Ik veerde recht uit de zetel en liep naar haar toe.
Ze stond op dat moment met haar rug naar mij en ik sloeg mijn armen om haar middel.
"Wat is er Bella? Ben je van gedachten verandert? Wil je hier niet blijven?" Ik stelde de vragen luidop omdat ik de antwoorden niet uit haar gedachten kon halen, maar ik maakte er vlug een grapje van.
"Dat snap ik wel maar ik vrees dat Alice erg teleurgesteld zal zijn, ze heeft al een hele garderobe voor je uitgedacht. En Emmet was zo blij dat er eindelijk eens 'iemand met gevoel voor humor' in de familie zit," grinnikte ik.
Ik had haar naar me toe gedraaid en mijn handen op een iets vriendschappelijkere manier op haar schouders gelegd. Ik moest mezelf echt leren inhouden.
"Nee, dat is het niet...Ik, ik zit een beetje in over mijn gedrag.
Ik weet helemaal niet meer hoe ik me zou moeten gedragen. En...ik, de ogen...ik heb nog niet in de spiegel gekeken maar mijn ogen, ze zijn zo beangstigend...komt dat ooit wel goed? En wat als ik per ongeluk iets verkeerds doe? Wat als ik jullie in problemen breng of erger..." Ik plaatste mijn vinger op haar lippen. En lachte er een beetje bij om het gebaar minder intiem te maken.
"Ssssht. Bella, daar hoef je je helemaal geen zorgen over te maken.
Mensen zien wat ze willen zien. Ze denken zelden aan boven natuurlijke zaken als verklaring voor wat ze ook zien. Zelfs al is het nog zo bovennatuurlijk.
Ze blijven koppig een 'logische' verklaring zoeken voor wat hun ogen hen laten zien. Mensen zijn lang niet zo achterdochtig als zou moeten. Beter voor ons natuurlijk, maar niet zo gunstig voor hen.
Hoe dan ook, hun instincten houden ze meestal uit onze buurt, behalve een paar uitzonderingen die echt niet verder kijken dan hun neus lang is, maar ook daar hoef je niet bang van te zijn. Als je wilt hou ik ze wel uit je buurt," zei ik met een plagerige knipoog.
"Ik denk niet dat ik hen dat aan ga doen," zei ze lachend.
Ik nam één seconde de tijd om haar reactie te pijlen.
Ze léék rustig...Ze kromp niet in elkaar door de gedachte aan andere jongens die verliefd op haar zouden worden...
Ik had zo het idee dat ze ook over de Jacob kwestie had zitten na denken. Waarom zei ze dat niet tegen me?
Had ze al door dat ik meer voor haar voelde dan alleen vriendschap?
Deze en nog vele andere vragen spookten door mijn hoofd.
Ik wilde net over haar ogen beginnen om ons beiden af te leiden, toen ze plots verdwenen was.
Net toen ik me daar zorgen om begon te maken stond ze weer voor me.
"Hebben jullie hier toevallig ergens een kleine schroevendraaier?" Wat een vreemde vraag...
Ik keek haar aan en ik had zo het idee dat ik er vanzelf wel achter zou komen wat dit te betekenen had als ik haar gaf wat ze wauw. Een halve seconde later stond ik weer voor haar neus met een schroevendraaier. "Perfect. Bedankt," mompelde ze.
Haar handen bewogen nu heel snel.
Zo snel dat alleen ik het kon volgen. Jacob zag alleen dat ze een ketting vanonder haar bloes vandaan haalde - Ik zag daarbij een korte flits van het doosje waar het ooit in had gezeten, Bella's bewonderende blik toen ze de inhoud zag, de daaropvolgende kus en een datum. 14 februari - dat ze zijn ring van haar vinger deed en de ketting weer los liet.
Ik zag wat ze allemaal met de ring en de ketting deed.
Aan de ketting hing een klein hartje met een foto van haar en Jacob in. Het hartje werd omgeven door een metalen ringetje dat op zijn beurt met een schroefje weer aan de ketting zat. Daar had ze natuurlijk die schroevendraaier voor nodig.
Ze wisselde de metalen ring om voor haar verlovingsring en liet de ketting toen weer los.
"En? Hoe ziet het eruit?" Ik bekeek de ketting die nu ergens vlak naast de plek waar ooit haar hart had geklopt lag. Het zag er mooi uit. De ring was subtiel, van gevlochten gouddraad met een blauwe steen bovenaan.
"Prachtig, heel symbolisch ook. Nu is hij nog dichter bij je hart dan eerst." Dat laatste was een beetje overbodig, ik had het niet gezegd als ik Jacobs verwarring niet had gehoord.
"Ik dacht het wordt nogal moeilijk om uit te leggen waarom ik die ring draag en...En ik denk niet dat Jake...Dat Jake zou willen dat ik voor eeuwig om hem zou blijven treuren.
Je had gelijk. Jacob gaf me een kans op een beter leven omdat hij wilt dat ik weer gelukkig wordt. Ik zal hem nooit vergeten maar ik moet ophouden met me steeds af te vragen of Jake...het wel goed zou vinden als ik iets wel of niet doe." Ik keek haar nieuwsgierig aan. Bedoelde ze...? Bella lachte vriendelijk naar me.
"Ik ben zo blij dat ik jou heb ontmoet Edward. Als jij er niet was geweest...Zelfs al was hij me niet op het spoor gekomen dan nog weet ik niet wat er van me geworden zou zijn." Ze deed een stap naar voren, sloeg haar armen om mijn middel en verborg haar gezicht in mijn schouder.
"Maar ik kan het niet...Nog niet. En het zou niet eerlijk van me zijn als ik jouw aan het lijntje hield..." Er ging een schok door me heen. Zei ze nou...?
"Ik,...Ik bedoel je vindt me leuk, toch? Of zag ik dat verkeerd?" vroeg ze terwijl ze aarzelend opkeek.
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, je zit er recht bovenop. Het is waar Bella, ik hou van je. En ik zou alles doen om je gelukkig te zien. Op dit moment is dat wachten..." We keken een tijdje in elkaars ogen.
Toen hoorde ik Esmé aankomen. Ze wilde Bella wat dingen vragen zodat ze haar kamer in kon richten.
"Esmé wil je kamer gaan inrichten, maar eerst wil ik je nog iets laten zien..." Haar ogen werden groot.
"Wat?" fluisterde ze. Ik liet haar met tegenzin los. Ik wilde geen verkeerde indruk wekken bij Esmé. Ik vloog naar boven en was terug met een spiegel voor ze goed en wel besefte dat ik weg was.
"Je wauw jezelf toch eens zien?" Bella knikte en keek gespannen naar de spiegel.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Ik schrijf als het kan morgen verder. Love you al.