When will I die? *10

Door mijn trance heen kwam ik ongezien bij zaterdag. Iedereen was ergens naar toe en de school was praktisch leeg op enkele nietsdoeners na, zoals ik. Ik stond op het bruggetje naar de panorama te kijken en te deken aan vanalles. Vooral aan Draco. Ik had het toen echt met hem te doen hoewel hij niet veel liet blijken van zijn lijden aan de buitenwereld. Ik probeerde toen ook zogoed mogelijk zijn gedachten af te leiden en we gingen veel weg, naar ons strandje, of naar de winkels, het bos, gewoon wandelen en toen hield ik hem bezig met mijn gebabbel wat hij heel leuk scheen te vinden. We hadden meer dan genoeg aan elkaar en hoewel ik me een tijdje geleden niet eens kon voorstellen hoe iemand zo’n fijn gezelschap kon zijn, vooral Draco, begreep ik toen – en ik was er heel blij en heel opgelucht om – dat hij veel meer op zijn moeder dan op zijn vader en tante leek. Ik heb zijn moeder altijd gemogen, als ze eens op bezoek kwam, dan was ze simpelweg fantastisch. Ze was heel lief en oprecht, helemaal het tegengestelde van haar zuster en haar man. Ik vroeg me af hoe ze nu van zo iemand familie kon zijn. Ik dacht zelfs een keer dat ze gewoon geadopteerd was, voor ik de gelijkenis zag tussen haar moeder en haarzelf.

‘Astoria.’ Ik werd uit mijn flashbacks en gedachten gehaald door een zachte stille stem.
Maar ik was nog steeds heel boos op die stem. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Tom. Het was nog nooit iemand gelukt mij te verassen, maar als hij het was dan kon er te veel gebeuren waar ik geen lucht van had.
Ik zei niets maar keek hem enkel geerderd aan.
‘Je bent boos.’
‘Goh. Je meent het.’ Ik kon mijn sarcasme deze keer niet achterwege laten, maar ik moest ook niets achterwege laten als ik tegen hem sprak.
Hij gromde. ‘Het spijt me, oke? Ik was gewoon...’ abrupt stopte hij in het midden van zijn zin.
Gefrusteerd keek ik hem aan. ‘Je was gewoon wat?’
Hij ging dichterbij staan en plaatste zijn handen op de reling om mijn weerszijden zodat ik er niet vandoor zou kunnen. ‘Ach, wat geeft het toch.’ zei hij. Heel stil, met enige verwardheid.
En daarna... Wel daarna, dat was me er eentje, zo verward en schuldig en stom heb ik mij nog nooit gevoeld als die dag.
Wel, daarna duwde hij me nog meer naar achter en kwam dichterbij staan. Nog dichterbij waardoor ik me bijna claustrofobisch voelde, en kuste me ineens heel ruw op de mond. Terwijl Draco’s kussen altijd heel passievol zijn geweest, maar toch heel zacht en liefdevol, was Tom’s begeerte zo ongelooflijk groot dat ik bijna flauwviel en er zat passie van de hele wereld in en ik kon me geen plaats vinden. Zijn armen omklemden mij ineens zo hard dat ik bijna huilen moest, omdat hij mij het gevoel gaf dat hij niet gewoon mij vasthield, maar de hele wereld. Het drong tot me door wat hij wilde zeggen: “Ik was gewoon jaloers.”

Ieder ander zou hiervoor gezwicht zijn, maar ik niet. Ik wist dat dit niet juist was en dat hij mijn gevoelens afzonderde, maar ik wist wel dat ik enkel van Draco hield, hoe mooi deze kus ook mocht geweest zijn, mijn hart lag gewoon bij Draco en ik hoorde bij hem zoals Excalibur enkel bij Koning Arthur hoorde. Toen liet Tom mij ineens los maar deed geen stap naar achter maar keek me nog steeds diep in de ogen.
‘Neem me niet kwalijk.’ zei hij schoor. ‘Maar als je nu met mij meegaat, dan kunnen we gewoonweg verdwijnen en leven op de mooiste plek op de hele wereld, waar je maar wilt, alleen jij en ik.’ wanhopig, vreselijk wanhopig keek hij me aan.
God weet hoe schuldig ik me toen voelde, het was niet te beschrijven. Maar toch ergens vond ik een stukje zelfkennis en perste met pijnlijke moeilijkheid een ‘Nee’ uit.
‘Ik kan niet. En jij ook niet, dat weet je.’ zei ik kalm.
Hij keek me enkel boos aan. ‘Ik verwachtte al zoiets.’
‘Probeer je nu mij schuldig te laten voelen? Want dat gaat niet lukken.’ loog ik met een lichte spot in mijn stem. Hij mocht niet boos zijn, dat was godsgruwelijk om aan te zien.
Hij lachte vreugdeloos. ‘Dat was inderdaad wat ik probeerde te doen.’ En toen keken zijn oogjes weer lief. Het had een blij effect op mij, dat ik opeens zin had om te gaan springen en handjeklappen. Maar godzijdank, dat was niet wat ik deed. Ik omhelsde hem alleen maar en zei: ‘Je weet dat ik van je hou, maar niet zo en jij weet het ook en bij jou is het juist hetzelfde. Waar probeer je van te vluchten?’ Ik keek hem bedenkend aan, alsof ik door zijn ziel heen wilde kijken.
Hij dacht dat ik hem niet door had, maar na mijn woorden keek hij me geschrokken aan. Een enkel ongenblik, daarna veranderde zijn blik naar verslagen en vroeg hij me hetgeen waar ik bang voor was om op te antwoorden:
‘Wanneer ga ik dood, Astoria? Zeg het me.’ hij had een zacht dwingende blik in zijn ogen, maar ik waagde toch te zeggen: ‘Ik weet het niet. Eerlijk.’
Hij was niet overtuigd, dat zag ik, maar hij keek me bedachtzaam aan en daarna gewoon neutraal. Alsof hij ermee akkoord ging dat ik niet loog. ‘Je weet het dus niet.’
‘Nee, sorry.’ Hij nam het me niet kwalijk en liet me los zodat ik weg kon naar mijn kamer. Ik nam afscheid en vertrok terwijl ik nadacht over mijn woorden die zeiden dat ik het antwoord op zijn vraag niet wist.

Maar ik wist het wel, ik wist het veel te goed.
En ik was onbeschrijflijk bang toen. De angst vrat aan me als de pest en ik dacht voor het eerst aan hoe ik het lot kon veranderen, want ik was helemaal niet voorbereid en er niet klaar voor.

De dood van een vriend was het laatste dat ik ooit van mijn leven wilde meemaken.