001

Ik hoor iemand vaag mn naam roepen, de stem komt me bekend voor. Ik besluit me niet om te draaien, ik heb hem immers belooft hem nooit meer aan te kijken nadat hij van me afgenomen was. Waarom zou ik ook? als ik toch niet bij hem kon zijn? waarom zou ik ooit dan nog in zijn prachtige bruine ogen kijken? Waarom zal ik mezelf kapot laten gaan, aan de terugkomende herinnerringen als ik naar hem kijk? 'SHERRYL!' riep hij. ik hoorde dat het steeds dichterbij kwam. Zal ik rennen? wegrennen van mijn ware liefde? Ik had hem dan al heel lang niet gezien en miste hem echt heel erg. 'Sherryl, wacht! Alsjeblieft!' hoorde ik nu nog dichterbij. Ik keek achter me, en daar zag ik de jongen die ik zo verschrikkelijk miste. De jongen met minstens 10 miljoen meisjes achter zich aan. Justin Drew Bieber. Ik heb een paar seconden gekeken, en ik weet niet waarom maar ik ren weg. Hij blijft mn naam roepen, of ik hoor het steeds opnieuw in gedachten. Ik blijf rennen en rennen tot ik bij een steegje kom, en hijg daar uit. Het lijkt alsof ik daar al uren sta, maar in werkelijkheid zijn het maar een paar minuten. Ik sluit mn ogen en denk na over Justin en mij. Over het verleden, en het heden. Zal er ooit nog een toekomst voor ons zijn? Ik hoor iemand hijgen, en zie een gedaante de steeg in komen. De gedaante heeft een zwart met paars vest aan, en een pet op zn hoofd. Hij doet me denken aan justin. Aargh, waarom denk ik nou zoveel aan hem? ik dacht dat ik dat hoofdstuk van mijn leven al lang al had afgesloten? Nouja, blijkbaar niet. Vergeet hem nou Sherryl. ik keek naast me, mijn ogen werden groot. De gedaante.. Justin.. Tranen welde op, en besloot ze gewoon te laten vallen. 'Don't cry shawty.' zei hij. Ik wil alweer wegrennen, wegrennen van hem. Ik weet dat het toch geen nut heeft, want hij komt me toch wel weer achterna. Zucht, waarom wilt die Bieber nou altijd zijn zin hebben. Ik keek hem aan, de tranen bleven vloeien, zachtjes veegt hij m'n tranen weg met zijn duim. Alleen zijn aanraking geeft me alweer vlinders. Damn Justin, ik moet je vergeten.. ik wend mn hoofd af, en keek naar beneden. 'Sherryl, my shawty, my wife.. Het spijt me zo, dat ik mn carriere boven jou koos, en verhuisde naar Atlanta.' zei hij zacht. 'Het geeft niet.' mompelde ik. 'Ik snap alleen niet waarom je hebt gezegt dat we contact zouden houden, en je na drie dagen niets meer van je liet horen..' zei ik zacht. Justin tilde mn kin op en keek me recht in mn ogen aan. Ik zag dat hij ook gehuild had. 'Het spijt me shawty, het deed me pijn contact te hebben, omdat ik je zoveel miste..' Ik geloofde niet wat ik hoorde. 'Je liegt,' zei ik en ik beet op mn lip. Die tranen kwamen weer naar boven, die ozo bekende tranen. Ik kijk de jongen van mijn dromen aan, en zie ook bij hem een traan over zn wang rollen. 'Sher, het spijt me echt. Ik wou je niet kwijt.. We hadden toch belooft, samen verder te gaan?' zei hij zacht. Ik reageer niet, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. 'Weet je het niemeer Sher? onze beloftes? onze trouw? onze ringen? we zijn dan nooit getrouwd, maar in mn hart, zal je altijd zitten.' zei hij lief. 'Ja justin.. dat weet ik nog.' zei ik met een lichte glimlach. Hij liet me de ring zien. Hij pakte mn hand. 'Pleas Sherryl, vergeef me. Ik wou niet van je weggaan, ik mis je zo erg. Voor jou woon ik nu weer hier, in Stratford.' zei hij zacht. ik schrok me dood toen hij dat zei, mn hart maakte een sprongetje. Justin? hier? terug? Voor mij? Gosh, dat had ik echt nooit verwacht.. 'Ja ik vergeef je, maar als je het nog een keer doet, ben je me volledig kwijt. hoeveel ik ook van je hou.' zei ik op een dreigende toon. Hij wist dat het fake was, maar toch zag ik teleurstelling in zijn ogen. 'Pleas, sher, don't runaway love..' zei hij zacht. 'Ik zal het nooit meer doen.' zei ik. en even later, voelde ik zijn lippen op de mijne, sloot ik mijn ogen en genoot van het moment. Het moment van Justin en mij.
Alles is weer vanouds, mn leven kan niet meer stuk.