Hoofdstuk 2

Toen ik binnen kwam bij gym begon iedereen mij uit te lachen. Ryan kwam lachend naar mij toe "wat is er zo grappig Ryan? Waarom lacht iedereen?" "Omdat je je broek als shirt hebt aangetrokken en je shirt als een soort broek" Ik kijk naar beneden en wordt binnen een tel rood. Waar was ik mee bezig. Dit was mijn aller domste blunder ooit. Ik rende met een rood hoofd naar de kleedkamer. Ik kleedde mij uit en deed mijn normale kleding weer op de goede manier aan. Ik liep zonder iets te zeggen de deur uit en ging naar Elbert. Daar zat Myrthe. Elbert zei dat hij even een doekje moest gaan halen. Ik knikte en toen hij weg was begon ik op Myrthe's schouder te huilen "iedereen lachte met gym uit en ik stond voor schut bij de hele groep" "waarom dan?" vroeg Myrthe mij nieuwsgierig "omdat ik mijn broek als een shirt had aangedaan en mijn shirt als broek". Myrthe zei dat ze het heel erg voor me vond maar ik zag haar stiekem lachen. "Kom je mee? Dan gaan we naar de kantine, ik trakteer je op een tosti met ham en kaas." zei Myrthe. "Oké, bedankt" We liepen samen naar de kantine maar achter ons hoorde ik iemand rennen. Het was Semmie ( het vriendje van Myrte ) hij zei tegen mij dat meester Bart wil dat ik naar de gymzaal kom. "Ik trakteer je later wel. Die tosti hou je van me tegoed" "Bedankt" zei ik en ik liep achter Semmie aan. "Waarom wil hij dat ik kom?" "Omdat de gymles net is afgelopen en hij je niet meer kon vinden. Hij wil weten wat er aan de hand is." "Maar Lies wat was er eigenlijk aan de hand? Waarom lachte iedereen?" "Dat vertel ik je vanmiddag wel." "oké"zei hij en hij deed de deur voor mij open. Ik liep naar binnen en zag meester Bart al staan" Dat heb ik weer dacht ik op het moment dat Anna naar mij toe kwam. "Wat ben jij dom zeg" zei ze "wie doet nou zoiets doms? O, ja jij. Je lijkt op een ezel zonder brein. O nee, dat BEN je" Ik had zo een zin om haar een klap de geven maar ik deed het niet. Daar zouden namelijk ook weer problemen van komen. "Wat was er aan de hand Lisa?" vroeg meester Bart. Als ik er aan dacht moest ik bijna weer huilen. Maar ik vertelde hem het hele verhaal. Toen ik klaar was zei hij dat hij de hele klas morgen zou aanspreken. Dat stelde mij gerust. Maar toch ook niet want dan zou de hele klas boos op mij worden. Maar dat maakte mij even helemaal niets meer uit. Ik was te boos op ze!