09

~~Isabella Rosé Villa~~

De reis verliep prima, maar het was saai. De man die me de hele reis begeleide zei geen woord, hij legde me geen eens wat uit! Als ik hem een vraag stelde, antwoordde hij niet! Ik vond hem maar raar, op dit moment zat ik in het vliegtuig, ik had geen bal te doen. Ik had geen mobiel, geen tijdschrift geen boek, dus werd ik vervelend. Ik begon de man te bekogelen met vragen. "Waarom zegt u niks?" Hij staarde voor zich uit en ik zwaaide met mijn hand voor zijn ogen. "Hallo?" Hij deed alsof ik niet bestond, ik vond hem raar. "Serieus, vertel eens iets over mijn vader!" Zei ik nu gefrustreerd. Ik gooide mijn armen in de lucht en keek hem doordringend aan. De man zuchtte en keek me nu streng aan. "Goed.." Zei hij, zijn stem was schor en zijn gezicht stond op onweer, waarschijnlijk was hij me spuug zat, yes missie geslaagd! Rustig ging ik op mijn plaats zitten, de man frunnikte aan zijn pak en trok zijn stropdas recht. "Ik mag eigenlijk niet tegen je praten van mijn baas, we moeten je 'rust' gunnen.." Ik lachte spottend toen ik het hoorde, de man trok een moeilijk gezicht en keek me aan. "En wat anders? Word u ontslagen? Ik verklap heus niks hoor, ik snak naar een beetje gezelligheid.." Ik glimlachte lief, en trok mijn shirtje naar beneden. De man glimlachte stug en haalde uit de binnenzak een kammetje, daar ging hij mee door zijn haren heen, nouja de paar sprietjes die nog op zijn kalende hoofd stonden. Ik deed mijn best om niet in de lag te schieten, nu ik weg was van het tehuis, durfde ik éindelijk mezelf te zijn; vrolijk en spontaan. Plots hoorde ik iemand in het spaans wat ratelen, ik snapte er geen snars van en keek de man vragend aan, hij gebaarde dat ik rustig moest blijven en vertelde me dat het zo nog wel in het engels werd uitgelegd. En inderdaad, hij had gelijk. "Dames en heren wilt u zo vriendelijk zijn uw gordels om doen? Over enkele minuten laden we in Spanje!" Er ging een gejoel op en ik keek verschrikt om me heen? Was er ergens een feestje?