89. Taylors Penthouse

Nog één keer draaide je je om en daarna pas opende je je ogen. Je was eens uit jezelf wakker geworden en niet door Félicia. Nog slaapdronken rekte je je uit in je bed, je gegipste been expres wat aan de kant houdend. Je zag dat de gordijnen al deels opengeslagen waren. De zonnestralen kropen onopvallend tussen de kieren door naar binnen. Hoe laat was het? De wekker naast je was op de grond gevallen. Had je zo gewoeld in je slaap? Je had wel gedroomd, dat wist je zeker. Je probeerde je je droom te herinneren, maar het lukte niet zo goed. Ach ja, misschien kwam dat tijdens het ontbijt nog wel.

Cornflakes, waar zijn de cornflakes! “Grr.” Gromde je zachtjes. Hoe kon je nou een dag starten zonder cornflakes? Dan maar met een droog broodje, gadver. Terwijl je aan de tafel zat te eten, gooide je je hoofd even overhoop om je droom op te zoeken. Het ging over Taylor, dat was één. Jullie waren in het penthouse, dat was twee. Maar wat er nog meer gebeurde wist je niet meer. Uit het niets kwam een giecheltje naar boven. Nog maar vijf minuten! Je had erg lang geslapen vandaag. Félicia was natuurlijk alweer verdwenen, ook al had ze gisteren nog wat geïrriteerd gereageerd op je mededeling. Je telde de minuten af en ja hoor, precies op tijd klopte er iemand aan je deur…
“Taylor!” Gilde je blij toen je de deur opendeed. “Hoi.” Hij gaf je een kusje. Ook al had hij dat al zo vaak bij je gedaan, je had nog steeds het gevoel dat je huid wegbrandde onder zijn lippen, wanneer hij je kuste. “Kunnen we direct gaan, of eh?” Vroeg hij. Je knikte hevig van ja. “Graag zelfs.”

Taylor opende de liftdeur. “In hoeveel liften ben ik wel niet geweest deze vakantie.” Mompelde je. “Wat zeg je?” Zei Taylor en hij drukte de knop in van de zevende verdieping, waar het penthouse zich bevond. “Dat ik vaak in liften ben geweest.” Je wuifde om duidelijk te maken dat het niet belangrijk was. “Ik vind het spannend.” Bekende je en je beet op je lip. Taylor lachte zenuwachtig. “Anders ik wel.” Je keek hem vragend aan. “Omdat ik bang ben dat je het niks vindt, rommelig enzo.” Legde hij uit. Je moest lachen. “Grapje zeker. Dan heb je mijn slaapkamer thuis nog niet gezien. Wat een troep.” Het bekende geluidje van de liftdeur klonk en jullie kwamen uit op een lange gang. “Daar aan het eind is het.” Wees Taylor. De gang had een rode loper met een chique ruitjesmotief erop en aan de muren hingen duur uitziende wandtapijten van rood velours. Hier en daar zat een gouden wandlamp. Aan het eind van deze lange gang, zag je een bruine eikenhouten deur met een goud naambordje erop. Je slikte even toen Taylor op het tapijt stapte. Wat moest je hiervan verwachten?

Willen jullie hier even kijken? Het gaat over die schrijfwedstrijd waar ik aan mee wil doen, zie hoofdstuk één. Ik heb tips/kritiek nodig!! Als je dat even zou willen doen vind ik je heel lief

Morgen weer een hoofdstukje!