Chapter Three

Onzeker liepen we de Palmwoods hal in. We keken goed om ons heen, zo te zien was dit de lobby. In de hoek waren liften, en er stonden een paar banken en stoelen bij elkaar met tijdschriften. Recht tegenover de in en uitgang was een balie, waar een redelijk dikke man met een vierkant hoofd en een bril achter stond. Verveeld bladerde hij door een tijdschrift, terwijl hij een grote hap van een enorme sandwich nam.
We keken elkaar even aan, en liepen toen naar de balie. De man keek niet op.
Céline schraapte haar keel. 'Eh...'
Eindelijk keek de man met een verveelde blik op. Hij had een dubbele kin en zijn ogen stonden alsof hij de hele dag niks te doen had.
'Kan ik u ergens mee helpen?', vroeg hij ongeïnteresseerd terwijl hij zijn tijdschrift weglegde. 'Wij zijn Luisa en Céline. Wij eh... komen hier logeren.' vertelde Luisa. We keken de man afwachtend aan. Met een zucht wendde de man zich tot zijn computer en begon op een paar dingen te klikken. 'Ah ja... ik zie het. Céline en Luisa Vorstenkop.' Met tegenzin legde hij zijn sandwich weg en keek ons aan. 'Mijn naam is meneer Bitters. Ik zal jullie naar jullie kamer begeleiden.'
Meneer Bitters draaide zich op, pakte een sleutel van een haakje in de lange rij haakjes en slofte om de balie heen naar ons toe. Met onze zware koffers (we vonden het maar onbeleefd dat hij niet aanbood ons te helpen) liepen we achter hem aan naar de lift. Op de eerste verdieping leidde hij ons door een gang vol deuren, terwijl hij praatte: 'Er is een zwembad waar jullie in mogen zwemmen tot negen uur. In de lobby mag je ook tot negenen zitten, en daarna wil ik graag dat er stilte is. Ik ben hier zo`n beetje de baas.' We knikten braaf, en we moesten bijna lachen toen we elkaar aankeken. Wat een sukkel was die Bitters toch.
Uiteindelijk kwamen we aan bij kamer zestien. Bitters deed met zijn sleutel de deur open, en liet ons binnen. We keken goed om ons heen.
De muren waren simpel wit geschilderd, met een strook beige behang. Er stond een gewone witte bank, een kleine plasma-tv en een deel van de ruimte werd in beslag genomen door het aanrecht en de keuken. Bij het aanrecht stonden vier krukken.
De keukenkastjes waren lichtgeel geschilderd en van hout. Bitters gebaarde naar een deur naast de keuken. 'Daar is de badkamer. Die deur leid naar de slaapkamer, daar is een kleine voorraadkast, en dat is het. Ik wens jullie een prettig verblijf op Palmwoods.'
Bitters draaide zich om en sleepte zichzelf voort naar de deur. Verbaasd over zo weinig gastvrijheid en enthousiasme keken we hem na, tot hij door de deur verdwenen was. Daarna keken we naar elkaar, en naar onze koffers.
'Nou.', zei Luisa ten slotte. 'Laten we eerst maar even deze koffers in de slaapkamer zetten... daarna wil ik dat zwembad wel eens even zien.'