~006

Elise hing met haar hoofd uit het raampje van de zwarte SUV. De warme lucht gaf een warm gevoel aan haar gezicht. In de verte zag ze het hotel waar zij en Matthew zouden gaan verblijven en ze bracht haar hoofd weer naar binnen.
'Matthew, daar is het.' zei ze terwijl ze naar hem wenkte. Matthew reed de SUV en de helft van de tijd had Elise gevraagd of hij wat sneller kon rijden. Hij reed echt zo langzaam als een schildpad en ze had zich er erg aan geërgerd. Na een uur rijden waren ze dus nu eindelijk bij het hotel gearriveerd. Het duur uitziende, met spijlen bedekte, grijze hek ging langzaam open en ze reden het erf op. Elise knikte glimlachend. NSA wist wel hoe ze haar tevreden moesten houden, namelijk met dure spullen. Ze zei altijd: 'Voor wat, hoort wat.' en daar hield haar baas Gerard zich altijd aan. Ze stopte voor de ingang en Elise haar deur werd opengemaakt door zo'n Doorman. Haar bruine hakken zette ze een voor een op de met steentjes gevulde weg. Ze schonk een glimlach aan de Doorman en zette haar bruine zonnebril op. In het vliegtuig had ze zich omgekleed. Van haar zwarte "serieuze" kleding naar een korte spijkerbroek, een bruine blouse, bruine hakken en een bruine zonnebril. Ze vond het wel zo gepast om zich in te mengen, ze wou niet teveel opvallen. Elise knikte dankbaar naar de man die haar haar roze koffer aangaf en keek toen naar Matthew. Hij staarde met grote ogen naar het hotel en ze rolde met haar ogen.
'Kom je nog?' vroeg ze, terwijl ze ongeduldig met haar voet tikte. Matthew keek naar haar en knikte. Ze begonnen langzaam naar binnen te lopen en Elise haar ogen begonnen te stralen toen ze de hal zag. Alles zag er zó perfect uit, geweldig. Als klein meisje had Elise altijd gedroomd om een eigen hotel te beginnen. Maar uiteindelijk werd het spion, waar ze nooit spijt van had gehad. Samen liepen ze naar de receptie en Elise drukte op de gouden bel, die een geluid liet horen. Al snel kwam er een spaans uitziend meisje naar hun toe.
'Hallo? Kan ik jullie helpen?' vroeg ze.
'Ja, we hebben gereserveerd. We staan onder de naam Davian.' zei Elise. Ze haalde haar nep paspoort uit haar tas, en knikte naar Matthew.
'Ah, Melanie Robeque en Stefan Davian?' vroeg de vrouw. Elise knikte en gaf het paspoort. Matthew deed hetzelfde en een frons verscheen op Elise's gezicht. Wie kwam er nou weer aanzetten met de naam Robeque?
'Het is allemaal geregeld, uw kamer is 412. Dit zijn de sleutels. In dit boekje staan alle informatie. Ik wens u een prettig verblijf.' zei ze. Elise pakte de sleutels en het boekje aan en glimlachte even naar de vrouw.
'Oké, waar is de lift?' vroeg ze, kijkend om zich heen.

Kudo's en/of reacties zijn welkom