24. Betrayed

We stappen uit Damons auto bij de Grill. Als ik naar binnen wil lopen houdt Damon me even tegen. ‘Waarom help jij ons eigenlijk?’ Ik geef geen antwoord. ‘Je vriendje was een vampier die je wilde vermoorden en nu ga je een andere vampier helpen om een derde vampier te redden.’
Ik glimlach. ‘Ik dacht al dat je niet zo naïef was.’ Ik loop door naar de ingang. ‘Misschien doe ik dit helemaal niet voor jou.’
Damon fronst bedenkelijk. ‘Voor wie doe je het dan?’
‘Jij kent dit dorp dus ik ging er van uit dat jij Jules, Mason, Tyler, wie dan ook, vast wel kon vinden. En ik had gelijk.’ Ik kijk hem triomfantelijk aan. ‘Iemand moest het vuile werk doen.’
Damons gezicht vertrekt.
‘Watch your back. Voor je het weet zit er een staak in.’ Zeg ik alleen nog voor ik The Grill in loop. Hier in een openbare plek kan hij me toch niets doen.
Ik kijk in het rond of ik Jules zie, maar ze is nergens te bekennen. Ik draai me om en nog voor ik een stap kan zetten bots ik bijna tegen Damon op.
Hij kijkt me boos aan. ‘Je weet misschien niet veel over deze stad, maar nu weet je dit: De mensen die mij dwarsbomen brengen het er meestal niet leven vanaf.’
Ik trek een quasi verbaasd gezicht. ‘Ooee, spannend. Kijk eens hoe ik tril van angst.’ Voeg ik er grinnikend aan toe.
‘Vertel me een geneesmiddel voor Rose.’ Zegt hij dwingend.
Ik rol met mijn ogen. ‘Al sla je me dood, ik heb geen idee.’
‘Misschien moet ik dat dan maar doen?’ Damon kijkt me duivels aan.
‘Je kan het proberen.’ Zeg ik met een arrogante grijns. Ik voel mijn mobiel in mijn zak trillen en haal het tevoorschijn. Het is Evan. ‘Hoe leuk ik deze hele passief-agressieve woordpingpong ook vind, ik heb meer dingen te doen.’ Ik duw Damon aan de kant en loop naar buiten.
‘Hallo?’ Zeg ik voorzichtig in de telefoon.
‘HALLO?’ Zegt Evan verontwaardigd. ‘Wat dacht je van “sorry” en misschien een locatie van waar je bent?’
‘Sorry en Mystic Falls.’ Het blijft even stil aan de andere kant, maar ik kan Evans bloeddruk bijna horen stijgen.
‘Ben je gek?’ Schreeuwt jij dan.
‘Waarschijnlijk wel, maar dat heeft hier niets mee te maken.’ Grap ik.
‘Jasey, doe niet zo bijdehand. Heb je enig idee wat er is gebeurd vannacht?’ Hij klinkt ernstig.
Een rilling kruipt over mijn rug bij de ondertoon in zijn stem. ‘In mijn zoektocht naar jou ben ik de volle maan helemaal vergeten.’ Ik slik en laat de telefoon bijna uit mijn handen vallen. ‘Wil je weten wat het resultaat is?’ Hij wacht niet op mijn antwoord. ‘Zes doden en één ernstig gewonde die ik vanmorgen zelf nog uit zijn lijden heb moeten verlossen. Zeven doden, Jasey, wil je dat op je geweten hebben?’
‘Dat is niet eerlijk.’ Mijn stem slaat over. ‘Ik heb die mensen niets aangedaan.’
Ik hoor Evan verontwaardigd snuiven. ‘Het maakt geen verschil, er zijn nog steeds zeven mensen dood.’
‘Acht.’ Zeg ik bijna onverstaanbaar. Het blijft stil aan de andere kant. ‘Ik was uitgeput en ik wilde het niet maar…’ Mijn lip begint te trillen. ‘Ik heb iemand aangereden.’
Ik hoor Evan schrikken. ‘Jasey, weet je wat dat betekend?’
Ik knik, ookal weet ik dat hij dat niet kan zien. ‘Ik ben een monster.’