I loved him. 9*

Het was werkelijk een warboel op Zweinstein die dagen. Ik wist amper wat me overkwam. Ik probeerde er geen aandacht aan te besteden en doen alsof alles in orde was, maar als ik zag hoe gekweld Draco was, brak mijn hart en wou ik alles doen wat ik maar kon om in staat te zijn hem enige geruststelling te schenken. Mij heeft hij nog nooit verteld wat er toen eigenlijk precies gebeurd was. Dat was het enige wat ik van hem niet wist. En ik probeerde er ook nooit achter te komen, ik durfde niet. Draco verhield mij ervan door te zeggen dat hij niet wou dat ik het wist, omdat hij daar niet meer tegen kon om er zelfs aan te denken en omdat ik zag hoeveel pijn het hem deed als ik het ter sprake bracht, hield ik wijselijk mijn mond als mijn gedachten die kant op gingen, eenvoudigweg omdat ik hem niet wilde kwetsen of hem immer gekweld door zijn daden of wat er toen ook gebeurd is, laten voelen.
Maar ik wist wel een ding. Ik wist wie daar achter zat en wiens schuld het was dat Draco deze pijn ervoer. Mijn liefste, beste, en machtigste vriend: Lord Voldemort.
Het was geen moeite om daar achter te komen, want hij was het begin van alle elende en het einde daarvan en ik wist van hem meer dan iemand dat ooit zal doen. Vandaar dat ik me onbehaaglijk begon te voelen toen hij zei zittend op zijn gebruikelijke plaats in mijn kamer:
‘Vind je niet dat hij wat te nietig voor je is?’
‘Nietig? Draco? Je bedoelt zeker andersom.’ Lachte ik enigszins opgelaten.
‘Voor deze ene keer heb je het fout, Astoria. Hij kon zijn taak niet vervullen. Zijn taak! Opgegeven door mij! Als hij zo graag een Dooddoenoer wilt zijn, dan zou hij wel moeten, maar hij durfde niet! Dat vind ik hoogstens onaanzienlijk, aangezien zijn komaf en het bloed dat door zijn aderen stroomt.’ zei hij met een volle vleug van minachting.
Ik voelde dat ik woedend werd.
‘Heb je er ooit aan durven denken dat hij misschien niet al te graag een Dooddoener wil zijn en dat hij niet durfde, zoals jij schijnt te beweren, vanwege de taak die hem is opgedragen? Hij is nog steeds een kind, als je het simpel houdt en hij is niet van staal.’ Ik nam Draco in verdediging omdat ik voelde dat dat juist was, omdat ik voelde dat ik hem nooit mocht laten kwetsen, door wie dan ook.
‘Hmpf. Voor een Dooddoener iemand doden is als een frambozenpasteitje eten.’ Mompelde Tom.
‘En voor een tiener is dat als zelf sterven.’ Zei ik. En niet meer. Ik wou niet weten wie Draco moest doden hoewel ik dat al wist, maar niet wou toegeven aan mijn gevoelens, maar een ding stelde me toch een beetje gerust: Draco heeft het niet gedaan. Wie het ook gedaan mocht hebben, dat kon me niet schelen, maar het was Draco niet en daar was ik blij om. Hij mocht het niet zijn.
Alhoewel... Ookal zou hij het toch gedaan hebben, mijn gevoelens zou dat technisch gezien niet kunnen veranderen, die van Draco ook niet, jegens mij, maar jegens zichzelf... Dat denk ik wel. Hij zou er niet mee kunnen leven, hoopte ik. Ik hoopte dat. Ik hoopte dat hij zichzelf schuldig aan zoiets zou voelen, dan zou ik daarmee kunnen leven en zou ik alles doen om hem goed te laten voelen en alles achter zich te laten.
En tenslotte, zou Tom niet zo vijandig zijn tegenover hem, maar dat kon mij ook niets schelen. Ik hoefde andermans meningen over Draco niet, want het enige wat telde was de mijne en die zou onveranderlijk blijven. Niemands mening over Draco kon mij iets schelen, ookal was het van de dichtste en beste vriend, van de aardigste persoon op aarde, of leden van mijn familie.
Niemand zou ooit mijn gevoelens kunnen beinvloeden. Ik zal nooit veranderen, wat ik al gezien had over mijn toekomst met hem was te mooi om zomaar op te geven.
En dat zou ik ook nooit doen, beloofde ik mezelf. Ik zou niet durven.
Want immers, ik hield van hem.