Vier;

De volgende dag was Mary gelukkig weer beter en reden we samen met de bus naar school. Toen we eenmaal zaten vertelde ik dat ik gister weer gepraat had met Dougie, dat hij me opgewacht had en dat we toen weer vriendschap hadden gesloten. Mary wist van mij en Dougie af, en ze was ook de enige die ik het verteld had, sinds dat Dougie en ik uit elkaar waren gegaan.
Ik had de hele busreis van een kwartier nodig om erover te vertellen en was precies klaar toen de bus stopte bij de bushalte voor de school.
'En nu?' vroeg Mary, 'ga je met hem en zijn vrienden om?'
'Hm, beetje,' antwoordde ik, 'ik ga vanmiddag ga ik met Dougie lunchen en morgen ga ik uit met hem en zijn vrienden, en jij kan ook mee.'
'Wat er allemaal wel niet gebeurd als ik eens een dagje ziek ben,' zuchtte Mary.
Ik lachte zachtjes en zag toen Dougie en zijn vrienden op het schoolplein staan, 'kom, ik stel je wel voor.' Ik trok haar aan haar pols naar de plek waar de jongens stonden.
'Hi,' glimlachte ik toen ik naast ze stond en ze keken me allemaal grijnzend aan, 'dit is Mary!' Ze stelde zich allemaal voor en Mary keek even verlegen naar de jongens die haar aankeken. Ze vroegen een aantal dingen aan haar en ik draaide me om naar Dougie.
'Ze kan het nu al goed met ze vinden,' lachte Dougie.
'Dat blijkt,' glimlachte ik terug.
'Al zin in vanmiddag?'
Ik knikte om zijn vraag te beantwoorden, 'hopelijk heb je een beetje een goed eetcafé uitgezocht.'
'Eigenlijk heb ik niks uitgezocht,' lachte Dougie ietwat onzeker, 'maar we zien wel.'
Ik knikte, 'ik vind alles goed, als we maar kunnen praten.'
Op dat moment ging de bel en ik nam afscheid van de jongens en trok Mary naar de les die we samen hadden, wiskunde.
'Weet je,' begon Mary langzaam toen we naar de klas liepen.
'Oh, nou komt het hoor.'
Mary giechelde even voor ze verder ging, 'die Danny ziet er best goed uit.'
Ik lachte even, maar knikte toen, 'ik geef je groot gelijk.'
Mary grijnsde naar me en liep voor ons uit naar het klaslokaal waar we zaten en naast elkaar ging zitten.
'Waar gaan we eigenlijk zometeen in de pauze zitten,' fluisterde Mary naar me toen de leraar net de les wilde beginnen, 'op het dak of in de cafetaria bij de jongens?'
Ik haalde m'n schouders op, 'dat zien we dan wel.'

Uiteindelijk toen het pauze was besloten we maar gewoon in de cafetaria te zitten bij de jongens, aangezien dat een stuk gezelliger was dan met z'n tweeën op het dak te zitten.
Tijdens de pauze vroegen de jongens ook nog naar meer interesses van Mary en mij en uiteindelijk begonnen Danny en Mary samen een gesprek en praatte ik met de andere. Soms keek ik even naar Dougie die aandachtig naar mijn verhalen luisterde en ik keek al uit naar de tijd die ik zometeen alleen met hem zou spenderen.