Chapter 7

Samen met Lena loop ik naar de eetzaal, ik had haar meteen alles verteld van wat er was gebeurd nadat we naar buiten gingen. Geschrokken reageerde ze maar gelukkig werd ze niet boos.
Ze gaat zelfs kijken of Fred niet iets is, dus ze luister toch naar me! Ook gaat ze haar excuus aanbieden aan iedereen en vooral aan George omdat ze de gestoorde vriendin was.
Terwijl Lena en ik samen naar Harry en co liepen vonden mijn ogen de zijnes.
Hij volg me, elke stap die ik zetten, elke kleine beweging wist hij na te doen, mijn privé ninja/spion.
Ik wend me blik af wanneer we gaan zitten. Alle ogen schieten van Lena naar mij, ik kijk Lena aan en knik haar bemoedigend aan. “Sorry jongens, voor alles wat ik heb gedaan en wat ik Caitlynn heb aan gedaan en dat ik jullie tegen haar opzette. George, ik wou niet de gestoorde vriendin spelen, sorry. Voor jullie allemaal, ook jij Hermelien. Het spijt me en hopelijk kunnen jullie het over jullie hart krijgen om mij te vergeven en mij weer bij jullie te laten want ik mis jullie.” Ik leg mijn hand op haar schouder en schenk haar een warme glimlach die ze beantwoord door terug te glimlachen.
“Ik heb haar al vergeven jongens, iedereen doet wel eens iets stoms…” mijn ogen schieten snel naar Carlo en ik kijk naar beneden. “… iets.. fouts. Iets wat ze beter niet hadden kunnen doen.” Mijn ogen kijken weer naar de anderen en opeens heb ik het gevoel alsof ik een speech houd over vergeven.
“Maar we mogen niet de goede dingen vergeten, want hoe vaak hebben we lol gehad met Lena?
2 jaar, ik dan. Jullie vast langer. Ze deed 1 ding fout, nou en dat doen we allemaal wel eens.”
Al gauw zegt iedereen haar te vergeven en dat ze haar ook missen. Fred zei zelfs dat hij het meer grappig vond dat ze zo deed dan stom. De sfeer was als vanouds alsof er nooit iemand weg is geweest. George zit tegenover me en kijkt me liefdevol aan. Ik staar in zijn ogen en het enige waar ik aan kan denken is George, maar op een gegeven moment neemt 1 naam het over. Carlo.
Hij zit vast in mijn gedachten.