Chapter 4

“Caitlynn wacht!” George komt hijgend naar me toe gerend. “George” zeg ik te vrolijk.
Hij slaat zijn armen om me heen en omhelsd me, zijn omhelzing is te lang voor gewone vrienden maar te kort voor 2 geliefden. “Gaat het? Wat was er aan de hand in de eetzaal?” vraagt hij bezorgd wanneer die me heeft los gelaten. “Oh, niks om zorgen over te maken! Ik was gewoon in een soort van roes.” Lieg ik. Ik lieg niet echt, want de zuster zei het maar ik denk zelf nog steeds dat het een robotje is. “Okee, ik vroeg me af he, aangezien jij nog 2 uur les heb en ik nog maar 1 uur.” Hij stopt even en kijkt me grijzend aan. “George, ga nou maar verder, je hoeft het er niet in te wrijven hoor.”
Hij knikt en gaat glimlachend verder. “Kun je misschien daarna naar het meer toe komen?”
Verlegen wrijft haar achter zijn hoofd. “ja is goed! Maar ik moet nu naar de les! Doei!”
Ik draai me om en loop snel naar de les.

-tijdsprong-

Als ik bij het meer aankom lopen zie ik een doek op de grond liggen en daarboven op een picknick mand. “heei jij.” Ik voel zijn warme adem in me nek en zijn armen krullen om mij heen.
Het voelt alsof ik geen adem kan krijgen, alsof de wereld stil staat.
Ik hoor hem grinniken, hij plant een zacht, teder kusje in me nek en ik zucht.
Een zucht van opluchting dat ik weer weet hoe ik adem moet halen. “Waar doet jou dit aan denken?”
Ik draai me hoofd half om en kijk in de mooie ogen van George. Onze eerst afspraakje.
Het mooiste moment van me leven, ik had er zolang over gedroomd dat ik een afspraak met George zou hebben, hoe perfect dat zou zijn en toen hij me eindelijk vroeg voelden het alsof ik de hele wereld aan kon. Natuurlijk was ik zenuwachtig, maar als we daarover beginnen word ik er spontaan weer zenuwachtig van. Hij pakt me hand en leidt me naar het doek.
“het is prachtig, George.” Terwijl ik dat zeg twinkelen zijn ogen.