Chapter 3

“Carlo ik verveel me zo!” zuchtend ga ik op de sofa tegenover hem zitten. “zullen we wat gaan doen?” Carlo kijkt me raar aan. “ik heb een idee, we gaan naar de eetzaal en dan naar de les.” Ik zucht, Carlo was veel saaier dan als ik me herinner. Maar ja met zo’n vader als die van hem moet dat ook wel. Carlo slaat een arm om me heen en samen lopen we naar de eetzaal toe.
“hoe gaat het tussen jou en George?” Ik kijk hem raar aan. De vorige keer dat ik hem vertelde over George begon hij helemaal te flippen. “goed denk ik? “ En ook al heeft hij dit al 100x gezegd..
“als die je hart maar niet weer breekt want dan breek ik hem!” hij zegt het elke keer maar weer..
Ik zucht hardop en vraag me af of deze dag nog wel wat word.
Ik zie af en toe wat mensen naar binnen lopen maar niet bijzonders ofzo. Ik hoor opeens luid gelach op gang, meteen daarna komt de Harry en co binnen. George dus ook! Hij geeft Fred een high 5, waarschijnlijk hebben ze weer wat uitgevoerd. Oh, wat houd ik er van als hij Fred een high 5 geeft. Eerst vond ik high 5’s en box’s helemaal niks en ik vind het nog steeds helemaal niks tenzij George het doet, dan heb je me. Okee, ik lijk wel een geobsedeerd wijf!
Ik schud me hoofd en richt me weer op Carlo, die me een bak cornflakes toe schuift.
“je gaat het opeten! Ik heb liever dit jaar geen ziekenhuis voor jou, dame.”
Hij klinkt als mijn moeder. Die zeurde er ook zo om. Eigenlijk lijkt hij wel een beetje op haar, overbezorgd maar hij bedoelt het goed. David lijkt daar in tegen op me pa. Hij is ook bezorgd maar brengt het in grapjes. Caitlynn, stop met zo te denken. Had ik gisteravond wat raars gegeten of gedronken? Misschien zat er wel wat in. Ik denk nooit zo. “Caitlynn!” Ik schrik op van Carlo die met de bak cornflakes voor mijn neus zwaait. “George roept je, al de hele tijd. Hij wilt dat je bij hem gaat zitten.” Automatisch kijk ik naar George. Hij kijkt me bezorgd en met angst aan.
“eet wel je cornflakes op!” Ik zucht, knik ja en loop naar George toe. “sorry, zat in gedachten.”
Mompel ik. Ik neem een hap en krijg meteen een overgeef gevoel. Ik kijk Carlo boos aan, maar eet wel verder. Ja, ik eet verder omdat ik hem trots wil maken. “Caitlynn?”
Weer schrik ik op maar niet van Carlo maar van Harry dit keer. “gaat het wel? Je bent zo.. stil.”
Ik stop weer een lepel in me mond en knik maar wat. Er zat gisteren wat in me eten of drinken of er waren mensen in de kamer toen ik sliep en hebben me drugs gevoerd of er is een robotje me lichaam in gekropen via me neus. Ik begin gelijk aan me neus te wrijven, ik word gek.
Ik voel een paar zachte lippen op me wang en ik kijk alweer verschrikt op. “Caitlynn, we gaan toch maar naar de ziekenzaal okee?” de zachte woorden van Carlo komen hard aan en ik voel dat er tranen over me wangen lopen terwijl het niet eens gemene woorden zijn.
Ik knik en probeer op te staan, maar me lichaam werkt niet mee.
Carlo tilt me op en zegt iets tegen de anderen. Ik leg me hoofd maar op zijn borst en val zo in slaap.