Chapter 5

Ik was net wakker geworden van steentjes tegen het raam. Toen ik naar buiten keek zag ik nog snel een donkere jongen weglopen. Embry! Zo snel als ik kon had ik me aangekleed en gegeten. Op 5 minuten stond ik al buiten. In het bos volgde ik zijn spoor en al gauw zag ik Embry staan op een open plek. Hij was op de grond aan het rollen van het lachen.
‘Je… had… je … gezicht moeten zien!’ zei hij al lachend.
‘Je was hilarisch!’
Ik gromde speels. Ik was blij dat ik mijn eigen gezicht dan toch maar niet zag.
‘Wacht maar, wolfje, ik pak je nog wel terug!’
En zo snel als ik kon sprong ik op hem af. Hij verwachtte dit echt niet en viel om. Nu zat ik op zijn buik, al lachend. Hij duwde me er af en ging er vandoor. Ik liep zo snel als ik kon achter hem aan en hield hem in, terwijl ik liep sprong ik voor hem, en hij was gedwongen te stoppen.
Hij maakte een salto, en stond toen stil voor mijn neus.

Het was muisstil in het bos, je hoorde enkel ver weg, in het oosten, een riviertje kabbelen.
Hij keek me in mijn ogen. Hij had heel mooie ogen.
Ik slikte eens diep, het was vreemd om daar zo met Embry te staan, midden in het bos.
Hij nam mijn hand vast, en kwam wat dichter. Onze hoofden waren nu maar een paar centimeters van elkaar weg. Ik voelde zijn warme adem over mijn lippen strijken.
En toen kwam hij dichter tot zijn lippen bijna over de mijne streken.
En dat perfecte moment werd verbroken toen we allebei in de verte 4 poten hoorden.

Ik stapte meteen een paar passen achteruit. Ik hoorde dat zijn ademhaling minder zwaar werd. En binnen de paar seconden stond Paul voor onze neus in zijn wolven gedaante.

Ik kon hem wel slaan, nu, op deze moment.