Physical trouble

Lief dagboek,


Tot vandaag ging alles goed. Ik kon zonder moeite mijn oude leven vol houden. Alleen mijn honger lijkt steeds sterker te worden. Een probleem waar ik snel een oplossing voor moet vinden. Want ik ga GEEN mensen aanvallen. Dat ga ik niet, dat wil, zal ik niet laten gebeuren! Hoewel gym het vandaag niet makkelijker voor me maakte. Mijn gymleraar, Mr. van Duin, had voor deze les iets geweldigs bedacht (zijn woorden, niet die van mij): Judo. Ik had je al verteld dat ik lichamelijk een stuk gezonder lijk te zijn geworden. Een groot probleem had ik bij gym dus niet verwacht, maar nu dit. Eerst liet Mr. van Duin ons allemaal een lomp, veel te groot judopak aantrekken, waarna we een partner moesten kiezen. Zoals altijd vormden ik en Stacy een team en het was maar goed dat zij het was die met mij samen wekten. De hele les lang liet van Duin ons houdgrepen oefenen en bij elke aanraking tussen ons leek ik de weg meer kwijt te raken. Als het niet Stacy was geweest die tegenover me stond had ik hem of haar misschien ter plekken aangevallen. Dat zou afschuwelijk zijn geweest. Nog geen week op school en mijn dekmantel zou volledig zinloos zijn. Iedereen zou weten wat ik was. Ik kan me niet eens hun reacties voorstellen. Maar zoals ik al zij, iedereen overleefde het en bijna niemand zag iets vreemds aan me. Bijna niemand ja, behalve Stacy. Ze vond me er de laatste dagen nogal bleek uit zien en vroeg of ik vanochtend wel ontbeten had. Zou dat mijn volgende probleem zijn? Huid problemen? Dat lijkt me nog wel te overzien. Over het eten had ze wel gelijk. Ik had de laatste dagen geen hap gegeten. (of gedronken) Nee, zo mag ik niet denken.
Stacy lijkt wel achterdochtiger te worden. Na gym hadden we pauze. Ik begin de gewoonte te krijgen mijn brood een beetje te verkruimelen en uiteindelijk alles weg te gooien, maar Stacy hield me de hele pauze nauwlettend in de gaten. Hierdoor werd ik gedwongen wat te eten, ik kon haar niet nog achterdochtiger maken dan ze al was. Gelukkig stootte Geerd, haar vriend. haar op dat moment lachend aan. Bewerend dat ze met haar ogen open in slaap was gevallen toen ze mij aan staarde. Deze afleiding gaf me net genoeg tijd de rest van mijn lunch weg te gooien zodat ik er niet meer van hoefde te eten.
Nog een dag voor het weekend is, dat moet toch te doen zijn.

Liefs, Luna