-014-

Ik zit voor Loïs' huis op het trapje van de veranda als Christian op zijn nieuwe racefiets de straat in raced. Ik zie hem niet want ik staar piekerend voor me uit en mijn tranen maken het beeld wazig. 'Emily!' roept hij. Hij gooit zijn fiets op de grond en komt naast me zitten. 'Wat is dit?' vraagt hij en hij wijst naar mijn nek. 'Het is helemaal rood.' zegt hij geschrokken. Ik veeg mijn tranen weg en geef geen antwoord. Hij slaat zijn arm om me heen. 'Waar is ze nu?' vraagt hij. 'Bij de politie.' zeg ik. Mijn stem trilt. 'Goed zo.' zegt hij. Ik schud mijn hoofd en begin nog harder te huilen.

'Ze vertelde dat ze het voor mij deed maar toen de politie kwam smeekte ze me of ik wilde doen alsof ik voor de lol had gebeld, maar dat wilde ik niet en toen werd ze boos...' vertel ik even later aan Caitlin, Christian en Sandi. 'Maar meisje, waarom ging je daar nou heen?' vraagt Sandi lief. 'Ik had een nachtmerrie, ik had haar niet verteld dat ik mijn vader ging zoeken...' 'Had dan iemand meegenomen!' roept Caitlin verbluft. 'Caitlin! Niet zo lullig doen, waarschijnlijk had jij dat ook niet gedaan.' neemt Christian het voor mij op. 'Ga verder.' zegt Sandi tegen mij terwijl ze Christian en Caitlin aantikt dat ze op moeten houden. 'Toen zaten Loïs en die John in de politieauto en ik had meteen spijt. Maar het was te laat, want de politie had al bewijs.' zucht ik. 'Gelukkig, want Loïs was gewoon ziek. Ik denk dat ze in de gevangenis rust krijgt en daar beter van zal worden.' denkt Caitlin hardop. Ik knik. 'Ik hoop het.'
'Good news!' horen we Justin roepen, daarna horen we dat de voordeur dicht gegooid wordt 'Oh en ik ben er!' voegt hij eraan toe. 'Ik weet waar ik mijn tour start!' roept hij enthousiast, hij loopt de keuken in en gaat verder met zijn verhaal. 'In Florence in... wow! War is er met jou gebeurd?' vraagt hij als hij me ziet. 'Ruzie met haar tante.' vat Caitlin kort samen. 'En toen?' 'Emily heeft de politie gebeld en nu zit ze bij de politie.' voegt Christian toe. Justin kijkt ons met grote ogen aan. 'Gaat het wel goed met je dan?' vraagt hij ongerust. Ik knik. Het blijft even stil. 'Maar je begint je tour in Italië.' zeg ik om de stilte te verbreken. 'Euh ja, hoe weet je dat?' vraagt Justin verward. 'Ik weet wel dat Florence in Italië ligt!' zeg ik lachend. 'Oh had ik dat verteld dan?' Iedereen begint te lachen. 'Wanneer begint het?' vraagt Sandi. 'Volgende week.' verteld hij. 'Oh' mompelen we. 'Wat?' vraagt Justin onzeker. 'Je bent er nog maar net!' zegt Christian somber. 'Ja maar we hebben Skype, en we smsen en msnen...' 'Dat is niet hetzelfde.' mompelt Christian. Ik zie dat Justin het ook moeilijk vind. 'Nou, dan gaan we deze week toch leuke dingen doen!?' oppert Sandi. Christian en Justin knikken afwezig en Christian sjokt weg naar zijn kamer. 'Laat hem maar hoor. Hij heeft zo zijn kinderachtige momenten.' zucht Sandi. 'Jouw vader woont trouwens in Florence. Dus... als je wil kan je meegaan...' stelt Justin voor. 'Oh. Echt? Leuk! Eh.. ja?' zeg ik warrig en ik kijk Sandi aan die goedkeurend knikt. 'Ja, graag.' zeg ik nog eens. Er verschijnt weer een glimlach op Justins gezicht 'Ik ga wel even naar Christian.' zegt hij en hij loopt weg.

Die avond loop ik naar de logeerkamer. Ik hoor Christian praten in Caitlins kamer. Ik wil naar binnen lopen, maar dan hoor ik dat ze het over mij hebben. 'Nu gaat ze met Justin mee op tour.' hoor ik Caitlin zeggen. Ik kan het niet laten om bij de deur te blijven staan en mee te luisteren. 'Echt!? Waarom?' hoor ik Christian verbaasd zeggen. 'Haar vader woont daar.' 'Oh.' 'Nou, dat is toch leuk voor haar.' zegt Caitlin. 'Ja maar... ik weet niet. Het voelt alsof ze...' Christian begint zachter te praten maar ik kan hem nog verstaan. 'Alsof ze ons gebruikte om dichterbij Justin te komen.' het blijft stil en ik loop snel weg naar de logeerkamer. Hij heeft gelijk, zo lijkt het wel. Maar het komt ook omdat Caitlin het druk heeft met Cheerleaden, en Christian gaat vaak naar Ryan of Chaz en veel zin om mee te gaan heb ik niet. Moet ik wel mee op tour? Uiteindelijk val ik piekerend in slaap.