Chapter One

Onze moeder bracht ons naar het vliegveld in Schiphol voor een dure vlucht naar Hollywood, betaald door onze nieuwe maneger: Jack Rules. Toen we een toneelstuk aan het opvoeren waren (Romeo en Julia...), had hij ons na de voorstelling willen spreken, met de mededeling dat we talent hadden... we hadden het eerst een beetje vreemd gevonden. Zo`n man in een duur pak met een donkere zonnebril op die ons ineens aansprak... maar onze toneelleraar had ons ervan weten te overtuigen dat die man de wereldberoemde Jack Rules was, iemand uit Hollywood die acteertalent uit heel de wereld mee naar Hollywood neemt en beroemd maakt... Stel je voor, van Nederland naar Hollywood! De man had ons gevraagd of we interesse hadden, en we waren meteen door het dolle heen. Alleen onze moeder was een probleem: ze vertrouwde het voor geen cent.
Maar we hadden haar alle websites van Jack Rules laten zijn, en uiteindelijk stemde ze toe: we mochten naar Amerika voor een acteercarrière.

We zaten in het vliegtuig, allebei ontzettend nerveus en opgewonden. We gingen het land uit, ver weg, naar Hollywood, de stad van de sterren! We hielden elkaars hand vast en ontploften bijna van opwinding.
'Het is elf uur vliegen naar Hollywood', zei Luisa uiteindelijk, 'dus misschien moeten we maar vast iets gaan doen... slapen, ofzo.'
Céline keek haar zusje ongelovig aan. 'Slapen? Ja, hoor. Ik kan echt slapen als ik op het punt sta een ster te worden!' Luisa giechelde.
'Ik kan ook niet slapen', gaf ze toe. 'Maar als we in Hollywood zijn'-het klonk zo raar om dat te zeggen-'is het waarschijnlijk ochtend en dan hebben we een zware dag voor de boeg. Dus ik denk dat we maar beter wat energie op kunnen bouwen.'
Céline knikte peinzend. 'Oké, je hebt een punt... maar ik heb nog honger.' Ze viste een folder met allemaal gerechten en snacks die je in het vliegtuig kon kopen uit het mandje aan de stoel voor haar, en begon te bladeren. 'Hmm... ik denk dat ik hutspot neem. Voor de laatste keer.' Luisa grijnsde. 'Koude hutspot!'
'Getsie, ze warmen het toch wel op hoop ik?' Céline keek vies, en Luisa schoot in de lach. 'Ja, natuurlijk. Ze geven hun passagiers echt geen koude prut, hoor. Blêh, doe mij maar eh...' Ze pakte de folder uit Céline`s handen. 'Een sandwich. Lekker luchtig.'
Nadat we hadden gegeten, probeerden we te slapen. Het ging bijna niet, maar uiteindelijk vielen we toch nog in een lichte slaap.
Ongeveer vier uur later werden we duffig wakker. Luisa gaapte en rekte zich, voorzover dat ging in de passagierstoel, uit. Céline zuchtte diep.
'Ik droomde dat ik in een film speelde...', zei ze. Luisa grinnikte.
'Ik hoop dat die droom snel uitkomt...'