Chapter Three

Voordat Marloes haar kamer verliet, keek ze nog achterom. Zou hij haar afscheidsbrief vinden? Zou ze hem ooit nog zien? Als ze het daar niet naar haar zin had kon ze toch gewoon weer terug? Ze zuchtte en vloog toen, met het riempje waar Teuntje aanzat, achter Lieske en het elfje aan.

Vliegen was niet eens zo lastig, het was als fietsen. Je evenwicht moest je bewaren en hoe langer je het deed, hoe sneller je het kon. Het duurde niet lang voordat Marloes bij Lieske was. Ze volgden het elfje, die wist waar ze heen moesten. ‘Ik wist niet dat Nederland er `s nachts toch nog best mooi uit zou kunnen zien.’, Zei Lieske. Marloes grinnikte. ‘Inderdaad.’ Ook Teuntje keek haar ogen uit, ze keek onder zich naar de stadslichten.
Het elfje gebaarde dat ze elkaars handen vast moesten houden. Ze grijnsden, dat kenden ze uit de films. Ze pakten elkaars handen en Marloes hield het riempje van Teuntje extra stevig vast. Ze, zonder er iets voor te hoeven doen.

Verbaasd keken ze om zich heen, een wolkenwereld. Lieske was de eerste die probeerde op de wolken te zitten. ‘Kom ook zitten, je valt heus niet.’, Zei ze tegen Marloes. Voorzichtig liet Marloes zich op de wolk terechtkomen. Lieske had gelijk, de wolken waren best stevig. Ook Teuntje kwam nu op de wolk zitten.
Het elfje gebaarde wat en vloog toen weg. ‘Nog bedankt!’, Schreeuwden de meiden haar na. ‘Zou je erop kunnen springen?’ Het kwam zomaar in Marloes op. Ze stond op en sprong op de wolken. Alsof het trampolines waren veerde ze terug en kwam niet veel later weer neer. ‘Trampolinewolken!’, Riep Lieske vrolijk. Ook zij begon op de wolken te springen.