Auw dat deed zeer!

"Frederik, laat het!" Ik had gelijk: haar stem kwam van het bos.
Ik versnelde mijn pas. Ik kon wat sneller rennen dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten en dat had ik altijd leuk gevonden, maar nu dankte ik God op mijn knieën voor dat toeval.
"Laat me los!" Haar anders zo lieve en zachte stem was vol angst en zelfs woede. Wat deed hij wel niet om die mooie stem zo te laten klinken?
Ik wilde me er liever niets bij voorstellen, maar haar volgende woorden hielpen niet echt.
"Ik wil dit niet! Laat me gaan!" Op dat moment kwam ik voorbij de bomen die hen aan het zicht onttrokken en zag ik waardoor Bella zo overstuur was.
Frederiks handen grepen gretig naar alles wat ze maar te pakken konden krijgen: haar heupen, haar borst, haar zij, haar dijbeen... ze lieten haar lichaam geen seconde met rust.
En zijn lippen gingen gretig en wild over haar hals, haar kaak en haar oor. Hij leek wel een uitgehongerd beest.
Bella deed alle mogelijke moeite om weg te komen, maar tevergeefs.
Hoe hard ze ook sloeg, duwde, draaide, keerde of krabde, ze kwam niet onder zijn handen en lippen uit.
"Laat haar los, Frederik," zei ik schijnbaar kalm. Ik klonk altijd doodkalm als ik woest was.
Volgens mijn vrienden was ik dan echt eng. Ik wist niet of het waar was, maar Frederik leek er nooit last van te hebben. Wel, ik wist wel dat hij zich wel geïntimideerd voelde als ik woest was, maar hij liet het nooit merken. Ook nu niet.
Hij keek verbaasd op van Bella's hals en begon toen te grijnzen.
Ik wist dat hij blij was met mijn aankomst. Hij vond het heerlijk om me met zijn overwinningen op mij te treiteren.
Bella had hem weliswaar niet verkozen boven mij, maar hij had haar wel in zijn armen. Ik had gefaald doordat ik het zo ver had laten komen en dat wisten we allebei. Bella keek me opgelucht en dankbaar aan en ook een beetje geschrokken. Waarschijnlijk van mijn uitdrukking.
Frederik trok haar een beetje dichter tegen zich aan voor hij begon te spreken.
"Goedenavond, Edward," zei hij met die afschuwelijke lach van hem. "Moet jij niet op het feest zijn, in plaats van stelletjes te bespioneren? Bella en ik kwamen net lekker los." Ik kon er niets aan doen dat bij die laatste zin een paar beelden door mijn hoofd schoten.
Bella die zich met een doodsbange blik uit zijn armen probeerde te bevrijden.
Bella die helemaal week werd in zijn armen, wanneer hij al zijn charme in de strijd gooide.
Bella die huiverde toen hij met zijn tong langs haar kaak gleed.
Ik deed mijn uiterste best om die beelden uit mijn hoofd te bannen. Ik wist nooit zeker of ik die dingen zelf bedacht, of dat ik ze door mijn talent min of meer uit zijn hoofd haalde.
"Is het niet, Bella liefje?" vroeg hij spottend aan haar. Ze leek wat te willen zeggen, maar hij gaf haar daar geen kans voor. Hij drukte zijn lippen ruw op de hare en trok haar zo dicht als hij kon tegen zich aan. Hij draaide haar zodanig dat ik een perfect zicht had op de manier waarop zijn lippen over de hare bewogen.
Bella worstelde weer tegen beter weten in om onder zijn armen uit te komen. Hij leek op de één of andere manier juist meer zin te krijgen in wat hij deed door haar angst en woede. Hij duwde haar lippen open, hij deed het zo overdreven dat ik het kon zien en...
Ik wist niet wat er toen precies gebeurde, maar plots trok er even een pijnlijke uitdrukking over Frederiks gezicht en trok hij zich naar achteren, maar hij deed dat weer op zo'n manier dat ik zag wat ik niet wilde zien. Terwijl hij naar achteren leunde, trok hij net iets langzamer dan nodig was zijn tong weer naar binnen. Er liep een druppel bloed over zijn kin die hij weg likte, waardoor ik de kleine wonde in zijn tong kon bewonderen.
Had hij...? Zijn...? In haar...? Ik werd steeds woester en woester.
Die, die... Het enige woord dat omschreef wat ik van hem dacht, paste niet echt bij een heer, dus ik liet het maar zo.
"Auw, dat was niet zo aardig van je, Bella," zei hij vol vermaak. Hij was er natuurlijk op uit geweest dat ik kwader werd. Hij vond niets leuker dan dat. En het bonusmateriaal stond hem hier duidelijk ook niet tegen.
Ik wilde grommen, maar dat plezier gunde ik hem niet.
Bella keek me wanhopig aan. Juist, ik was even mijn prioriteiten vergeten. Eerst Bella helpen en dan kon ik Frederik hier voor laten boeten.
"Je laat haar nu los Frederik, of ik zal-" begon ik met een lichte dreiging in mijn stem. Frederik wist dat ik erg goed kon vechten.
Ik had als kind zelfs schermlessen gekregen, omdat ik toen vastbesloten was ridder te worden zoals mijn over-over-overgrootvader. In die tijd was ik ook begonnen met paardrijden.
Hoe dan ook, hij wist dat ik prima in staat was hem het ziekenhuis in te werken zonder Bella ook maar een haar te krenken.
"Kalm aan, Edje. Hier is ze al. Helemaal van jouw," zei hij tartend. Hij duwde Bella mijn richting uit en zoals ik eerder al had vermoed was haar evenwichtsgevoel niet optimaal en de hakken die ze droeg, hielpen daar niet echt bij. Gelukkig ving ik haar op voor ze kon vallen.
Ze zag er nog steeds prachtig uit. Haar haren zaten lichtjes door de war, maar keerden al weer terug naar hun oorspronkelijke plek.
Haar jurk zag er ook nog piekfijn uit en hoewel er wel een paar tranen waren gerold, was haar make-up niet uitgelopen...
Nu ik er aan dacht, ze droeg helemaal geen make-up. Dat deed me goed. Ik hield er eigenlijk niet van als meisjes zich steeds maar op zaten te maken. Ik had het meer voor natuurlijke schoonheid.
Ze leek een heel stuk meer op haar gemak in mijn armen. Ik had daar wel uren zo kunnen staan, maar ik moest eerst met Frederik af rekenen. Ik plaatste haar voorzichtig achter me zodat ze veilig was.
"En even ter informatie, net zoende ze nog terug hoor. Het was in één woord 'fantastisch'. Die meid heeft wel pit. Jammer dat je dat net mis liep."
Bella snakte achter me geschokt naar adem. Ik wist dat hij hoopte dat ik hierdoor van mijn stuk gebracht was, maar dat was ik niet.
Ze zoende terug hè? Wel, ik had net iets heel anders gehoord.
"Leuk geprobeerd, Frederik. Maar je weet best dat je mij niet voor de gek houdt. Ik hoorde haar schreeuwen," zei ik hem kalm.
Frederik liet zich net zo min uit het veld slaan als ik.
"Het was nog steeds geweldig. Die kus zal ik niet snel vergeten. En Bella ook niet. Is het niet, schatje?" zei hij, waarna hij haar een handkus toe wierp. Ik voelde hoe Bella achter me in elkaar kromp. Maar voor ik me over haar kon ontfermen, vermande ze zich.
"Inderdaad. Ik heb vast nog maanden nachtmerries van je. Loop toch naar de maan!" hoonde ze.
Het was best wel raar om haar zoiets vijandig te horen zegen, maar tegelijkertijd paste het ook wel bij haar. Ze zag er erg fragiel en kwetsbaar uit, maar als je net als ik zo lang in haar ogen had gestaard, dan wist je dat daarin ergens verstopt achter verlegenheid en onschuld een sterke wil zat.
Ze was niet hulpeloos... Of toch niet op alle gebieden. Fysiek gezien was ze net zo hulpeloos en fragiel als een delicate bloem.
Maar ze had een sterke persoonlijkheid. Eén die nauwelijks te breken was.
"Ja, vast. Ik denk dat je dat alleen maar zegt. Tot in mijn dromen en ik zie jou in de jouwe," zei Frederik.
Hij lachte schalks naar haar en zond haar een knipoog.
Ik voelde mijn handen jeuken, maar ik hield me in. Niet waar een dame bij is. Herinnerde ik mezelf.
"Ik denk dat het maar eens tijd wordt dat iemand jou een lesje leert over hoe je met een dame hoort om te gaan," zei ik met het laatste beetje geduld dat ik in me had.
"Bella, ga jij maar naar het feest. Evelien en Nicolaas zijn erg bezorgd over je..." prevelde ik tegen haar. Ze keek onzeker van mij naar de plek waar Frederik stond.
Ik las zijn gezicht niet, ik was druk bezig met het hare. Toen richtte ze haar ogen bezorgd op mij.
"Wees voorzichtig," fluisterde ze.
Ik voelde me helemaal warm van binnen. Ze wilde niet dat me iets overkwam. "Maak je over mij maar geen zorgen, ik red me wel..." stelde ik haar zachtjes gerust. Ze keek me nog even smekend aan en vertrok toen.
Toen ze achter de eerste boom verdwenen was, hoorde ik Frederik op me af komen. Ik dook nog net op tijd opzij om zijn vuist, die recht op mijn gezicht af vloog, te ontwijken.
Toen gaf ik hem een mep op zijn gezicht. Ik raakte zijn neus en ik voelde tot mijn voldoening iets breken.
"Die was voor je respectloze gedrag. En deze voor je grove taal," zei ik.
Bij die laatste zin gaf ik hem een trap tegen zijn knie, vlak daarna ontweek ik een linkse hoek.
Ik schampte zijn kaak, maar daarbij maakte ik een fout. Door de beweging die ik had gemaakt om naar zijn kaak uit te halen, had ik mijn buik onbeschermd gelaten. Hij had dat gezien.
Hij haalde krachtig uit en ik voelde een stomp in mijn maag. Ik klapte dubbel en viel kreunend van de pijn neer.
Ik keek noodgedwongen naar hem op. Ik moest zien wat hij deed, anders zou het alleen maar erger worden.
Frederik lachte en stond op het punt me een trap te verkopen, maar ik zag een gedaante achter hem. Een jongen, volgens mij. Hij had een tak in zijn hand en net toen Frederik zijn been naar achteren bracht, liet de persoon achter hem de tak met een harde dreun neer komen. Frederik wankelde nog even en zakte toen met een kreun in elkaar.
"En die was omdat je een lafaard bent."
Ik keek naar degene die mij net had gered. Het was Nicolaas.
Ik wilde recht staan en hem bedanken, maar mijn maag deed nog steeds verdomd veel zeer.
"Edward? Edward, gaat het een beetje?" vroeg de allermooiste stem ter wereld. Bella was bij mijn hoofd neergeknield en hielp me overeind te komen. Ik keek naar haar bezorgde gezicht.
"Wat heeft hij met je gedaan?" vroeg ze.
Ze klonk zo bezorgd, zo liefdevol... Waar had ik haar in godsnaam aan verdiend?
"Het gaat echt wel, Bella. Niets aan de hand. Nicolaas, bedankt. Die houd je te goed." Ik keek op en ving Nicolaas blik op.
Hij leek er niet zoveel moeite mee te hebben dat Bella zich zo over mij ontfermde, hoewel de manier waarop ze me vasthield en tegen me sprak nooit voor vriendschappelijk door kon gaan.
"Bij lange niet. Jij hebt mij veel vaker uit de brand geholpen en als ik niet zo dom was geweest, had hij haar niet te pakken gekregen," zei hij.
"Wat zei hij daarstraks trouwens tegen je, toen je zo geschokt keek? Ik kon het niet verstaan..." vroeg Bella nieuwsgierig.
"Ik weet het zelf ook niet. Ik kende de taal niet, maar het klonk beangstigend. Ik moest erdoor terug denken aan toen ik bijna verdronk, maar ik kon me er gewoon niet toe zetten ook aan de goede afloop te denken. Alleen aan het gevoel dat ik niet meer kon ademen, dat er water in mijn longen zat. En aan toen ik op sterven lag. Ik dacht alsmaar aan hoe verschrikkelijk het was om mijn moeder te horen huilen. De pijn en de onzekerheid. Ik kwam maar niet op het punt waar ik de dood accepteerde of wanneer ik jouw stem hoorde. Ik dacht alleen aan de nare dingen.
En toen zag ik jullie plots voor me, ik herkende het van een nachtmerrie die ik eens had. Ik zag jou en Evelien liggen in een weide, maar jullie waren niet, jullie waren... dood."
Bella verzekerde zich er even van dat ik goed zat en liep toen naar haar beste vriend en omhelsde hem.
"Ik ben heel blij dat jij mijn vriend bent, Nicolaas. Ik zou niet meer zonder jou of Evelien kunnen," fluisterde ze.
"En ik snap precies wat je bedoelt. Hij heeft ook zoiets met mij uitgehaald. Maar bij mij klonk het juist heel liefdevol. Ik werd ook overspoeld door alles uit mijn leven dat daar ook maar een beetje mee te maken had. Ik voelde alle liefde die ik in me had samenkomen op een punt. En ik kon haast onmogelijk aan iets anders denken dan dat gevoel. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij, ja, volgens mij is het gewoon charisma. Hij sprak Spaans, denk ik, maar door zijn toon en uitstraling leek het een heel nieuwe taal.
Ik denk dat hij op de één of andere manier ervoor kon zorgen dat je een bepaalde tijd met je hele wezen slechts één emotie kan voelen. Bij jou was dat angst.
Je werd er zo door overmand dat je even niets meer kon, je hoeft je nergens voor te schamen. Er zijn wel meer mensen in die val gelopen.
Hoe denk je dat hij al die meisjes in de val lokte?"
We waren allemaal even stil door dit besef. Ik stond voorzichtig recht.
"Maar, heeft hij jou dan ook zo ver gekregen?" vroeg ik.
Ik kon niet voorkomen dat mijn stem een beetje angstig klonk. Was dat wat hij bedoelde met 'net zoende ze nog terug'?
"Nee, niet helemaal," zei ze aarzelend.
"Niet helemaal?" vroegen Nicolaas en ik in koor.
"Het was vreemd. Het was alsof mijn geest en lichaam op dat moment totaal niet bij elkaar hoorden. Ik voelde duidelijk de aandrang om hem..."
Ze aarzelde even. Alsof ze niet zeker wist of ze wel verder zou gaan.
"Om hem zijn zin te geven. Maar in mijn hoofd was alles nog prima onder controle. Ik had net genoeg kracht om mijn lichaam te sturen zoals ik het wilde, maar ik weet niet echt hoe ik het deed."
Ik wilde verder vragen, maar op dat moment kwam Evelien aanrennen.
"Hier is hij, dokter," zei ze.
Ik stond inmiddels bij Bella, met nog steeds één arm op mijn maag en de andere om Bella's middel. Bella had Nicolaas los gelaten om wat dichter bij mij te gaan staan.
Evelien had dokter Cullen meegebracht en die knielde neer bij Frederik.
"Zo, zo. Die heeft wat serieuze klappen gehad," mompelde hij, terwijl hij Frederik's nog steeds bewusteloze gezicht bestudeerde. Frederiks neus stond scheef en bloedde een beetje en hij had een mooi blauw oog. Waarschijnlijk zou hij aan die klap ook nog een hersenschudding overhouden, maar dat had hij verdiend.
"Wat is hier gebeurd?" vroeg dokter Cullen.
"Frederik was grof tegenover Bella en toen ik hem daarover aanpakte, viel hij me ineens aan. Ik moest me toch verdedigen?" zei ik eerlijk.
Ik bedoel maar, Frederik was begonnen. Niet dat ik hem anders geen pak slaag had verkocht.
"En toen het er gevaarlijk uitzag voor Edward heeft Nicolaas hem neergeslagen. Frederik was in staat Edward half dood te slaan," vulde Evelien aan. Nicolaas sloeg zijn arm om haar middel en toen ging er een belletje rinkelen.
Dus daarom had hij er geen moeite mee gehad dat Bella zich zo over me had ontfermd. Hij had eindelijk door dat Evelien verliefd op hem was en kennelijk had hij ontdekt dat hij ook iets voor haar voelde.
"Hm. Bent u in orde, juffrouw Swan?" vroeg de dokter.
Ik mocht die man wel. Hij begreep de situatie volkomen en liet het zitten. Of hij liet het aan onze ouders om erover te oordelen, dat kon ook.
"Niets ernstigs, dokter Cullen, maar Edward heeft een zware klap gehad-"
"Ik voel me prima, dank je," zei ik snel.
Mijn maag deed eigenlijk best wel zeer, maar ik had nu geen zin in een medisch onderzoek. Niet waar zij bij was. Als ik er last van had, kon ik nog altijd bij hem langs gaan.
"Goed, ik denk dat ik jongeheer Frederik beter ergens binnen kan behandelen. Is er een kamer die ik daarvoor zou kunnen gebruiken?" vroeg hij aan mij.
"U hebt de trap die via het balkon naar de tuin loopt gezien. Er is er nog zo één, aan de andere kant van het Balkon. Als u die oploopt, komt u op het balkon op de tweede verdieping en daar zult u een kamer treffen die prima onderhouden is en klaar voor gebruik. Maar het is eenvoudiger als u langs de oostkant de deur neemt en naar de goede logeerkamer vraagt. Zeg maar dat het uit mijn naam is, dan wijzen ze u wel de weg." Ik vond het eigenlijk geen leuk idee dat Frederik daar verzorgd zou worden. Die kamer werd namelijk al generaties lang gebruikt om de verloofden van de familie onder te brengen.
En aangezien ik vurig hoopte dat Bella de volgende was die daar in zou trekken, was Frederik wel de laatste die ik in dat bed wilde hebben.
"Bedankt, Edward," zei de dokter vriendelijk.
"Ik help u wel met dragen, dokter," boodt Nicolaas aan.
"En ik ga wel mee," zei Evelien met een knipoog in Bella's richting.
De dokter liet niet merken of hij iets door had -ik vermoede van wel- maar hij was duidelijk van mening dat hij zich niet moest bemoeien met dit soort zaken.
"Gaat het echt wel?" vroeg Bella bezorgd.
"Ja hoor. Zo," zei ik terwijl ik me naar haar toe draaide.
Vanuit het huis klonk muziek. Het klonk aangenaam. Als achtergrondmuziek. Je hoorde het wel, maar je besteedde er geen aandacht aan. De muziek was geen excuus om dicht bij elkaar te zijn, zoals op het bal. Wat hier plaatsvond was een excuus voor de muziek om te spelen...
"Waar waren we voor we onderbroken werden?" vroeg ik nonchalant.
"Volgens mij vroeg je me ten dans," zei Bella met een glimlach.
Ik lachte zachtjes, terwijl ik haar in mijn armen nam en zachtjes met haar rondjes begon te draaien.
"Ik dacht dat we al wat verder waren. Volgens mij had ik je net bedankt voor het redden van mijn leven." Ik boog mijn hoofd heel lichtjes naar voren.
"Nu je het zegt. Volgens mij had ik zelfs al gezegd dat het heel graag gedaan was." Bella had al door waar dit heen ging en deed een stapje dichter naar me toe.
"Had ik je al verteld dat je er prachtig uitziet vanavond?" Ik leunde nog een beetje meer naar voren. Bella knikte.
"En ik heb je toch al gezegd dat jij er ook heel knap uitziet." Een stapje dichterbij. En een knik.
"Had ik al gezegd dat ik van je hou?" Nog een beetje dichterbij. Bella bloosde.
"Ik geloof van wel. En had ik dat al bevestigd?" Ze stond nu zo dichtbij als maar kon. Ik knikte.
Onze lippen waren op nog geen centimeter van elkaar.
"Dan denk ik dat we nu wel zijn waar we gestopt waren," fluisterden we tegen elkaars lippen.
En met die woorden overbrugden we de laatste centimeters.

Voor de duidelijkheid. Het is nog niet voorbij. Er moet nog heel wat gebeuren voor ze aan het altaar staan. Dus zeg je Abo niet meteen af en wacht op het volgende hoofdstuk.
P.S. Ik weet het dit hoofdstuk is echt lang.