Elementals trauma - deel 9

Isaac werd later weer wakker in het ziekenhuis.
Hij keek verbaast en verward rond en zag dat Hope naast hem op de stoel zat, schijnbaar zat ze er al lang gezien ze in slaap was gevallen.
Opens schoot een steek van pijn door zijn hoofd, maar die was al snel weer weg.
Zijn geheugen was nog vaag, hij kon zich nauwelijks wat herinneren, dat hij naar huis was gegaan en zijn oma en brand?, het was hem allemaal te vaag om het door te krijgen.
Langzaam werd Hope naast hem wakker, ze keek op en keek hem recht in zijn ogen, waarna ze even opzij keek van schrik, maar toen der ogen weer naar hem keek waren ze vol tranen.
Voor ze iets kon zeggen hoorden hun bekende stemmen, 2, Runa en Cole kwamen er aan zo te horen.
Hope veegde snel haar tranen weg, en zag er snel weer uit alsof er niks aan de hand was toen de 2 binnen kwamen.
“oh, bent u weer wakker, hoe gaat het” vroeg Runa meteen
Isaac gebaarden dat het wel ging door zijn rechterhand te schommelen.
“wat is er gebeurd” Cole was weer even vriendelijk als eerst.
“geen idee, me geheugen is troebel”
Runa keek bezorgd viel hem snel op, hij was wel gewend dat ze altijd snel bezorgd was om hun die haar dierbaar zijn, maar dit was anders, wat was er gebeurd???
“zal ik het vertellen?” vroeg Hope opeens aan Cole.
Hij knikte, great…, als hij zo kalm en rekeninghoudend doet zal het nooit goed zijn.
Opeens drong hem iets door, waar was zijn gedachtes lezen eigenschap, normaal had hij al iets opgevangen, vooral in dit soort situaties, iedereen is zo die in gedachtes, maar alles wat hij hoorden waren zijn eigen gedachtes…
“je bent naar je oma gegaan, daar is iets gebeurd waardor je krachten over vloeiden zo als Cole het noemt, je hebt de gehele bejaardenhuis afgebrand, ik zag maar kleine beelden toen ik opeens projecteerden, dus kan ik niet alles vertellen.
Langzaam drong alles hem door, langzaam gingen alle beelden door zijn hoofd, tenminste…, in het echt ging alles in een flits maar voor hem leek het wel een hele trage dia voorstelling, de vreemde overval, zijn woeden kon hij zich niks van herinneren, maar zijn oma die door het vuur werd opgeslokt en de vreemde dingen die zijn oma zei…
Een nieuwe pijn scheur ging door zijn hoofd, een veel sterkere dan eerder, daarna leek zijn gedachtes lezen eigenschap weer actief, maar gelijk zo alsof hij de verloren tijd in moest halen, hij kon elke gedachte horen in het ziekenhuis, en opeens…, weer complete stilte…, gelukkig…
“misschien moeten we hem even laten rusten” Isaac begon het gedrag van Cole steeds vreemder te vinden, eerst zo asociaal en dan nu zo attent???, is er meer aan de hand dat het lijkt?
Intussen door dat hij niet antwoorden stond iedereen op en vertrok, hij was net te laat om een reactie te geven, maar zo kon hij tenminste wel even na denken, er was veel over na te denken.
Zijn vader kwam met wat goeden vragen, waarom als ze een overval plaatsen doden ze alle mensen die ze konden pakken, het klopte niet, waarom waren ze zo overtuigd dat zijn oma een kluis had en waarom moesten ze zijn oma hebben, alle mensen konden dingen van waarden hebben, maar ze dode iedereen meteen en gingen met een direct pad naar zijn oma?, het klopte ergens niet…
Zijn oma maakte ook niet veel duidelijk, ze wist altijd dat hij het was, wat was, een elemental, maar hoe kan dat?
Nu hij nadacht zijn oma zei iets over een elemntal en over opa’s ring?, hoe kon dat hem helpen.
Dit schoot niet veel op…, Isaac ademde even diep en sloot zijn ogen, misschien als hij de gedachtes kan lezen van Hope en de anderen dat er iets wijzer kwam, als hij net alle gedachtes kon lezen in het ziekenhuis moet hij hun ook kunnen vinden…
Langzaam zakte hij in zijn hoofd, hij hoorden eerst een mix van stemmen, alles en iedereen door elkaar, nu werd het de taak er te focussen op 1, niet zo gemakelijk..
De eerste gedachte was een arts “hopelijk verpest ik dit niet” ok waarschijnlijk een operatie, heel ver van zijn doel.
Toen ging hij naar een ander deel “yes ik ben vader” ok kraam afdeling, meteen ving hij nog een gedachte op “hopelijk merkt hij niet dat dit niet zijn kind is” oei, dat is een ramp, maar nogsteeds…
Toen was hij ergens anders “aaaaiiiiii, pijn pijn, moet sterk houden” nog niet nuttig, de gok ging dat ze in de koffie ruimte was, als hij gewoon een gedachte kon vinden die daar zou zijn…
“wat zal ik nemen, koffie of thee” mooi, bijna nu nog de rest vinden.
“hopelijk gaat het goed met Isaac” eindelijk, Hope’s gedachtes.
“als wat Cole zei waar is moeten we opschieten, ik hoop dat hij er snel uit kan” Cole heeft hun gesproken?, hoe lang is hij weg geweest, e wisten allemaal wel meer dan ze lieten merken, maar Hope’s gedachtes gingen enkel om zijn gezondheid schijnbaar, daar zal hij niet veel aan hebben, maar het stelde hem wel gerust ergens, waarschijnlijk dat hij nu zeker kan zijn dat er nog iemand is die om hem geeft genoeg gezien de rest nu allemaal in het volgende rijk zijn…
Hij las snel die van Runa, maar ook zei was enkel bezorg om hem, wat hij wel grappig vond was dat ze in haar gedachtes ook al zo netjes en beleeft was.
Toen hij de gedachtes las van Cole las hij eerst niks??, hoe kan dat nu weer, en toen kwam de gedachte om weer naar Isaac te gaan.
Isaac kreeg de kans niet verder te lezen voor er kwam een arts binnen met 2 agenten.
“ah, u bent weer wakker, nog klachten” vroeg de arts.
Isaac schudde nee, alles wat hij kon bedenken waren de steken, maar schijnbaar waren die gelinkt met zijn gedachtes lezen, leg dat maar eens uit…
“knul, kan je me iets vertellen over wat er gebeurd is” vroeg een agent toen.
“ik kwam binnen, overal waren lichamen van mensen die daar werken en wonen, ik rende meteen naar me oma toe, me ouders waren er ook al en ik moest weten of hun nog veilig was, toen ik bij hun aan kwam waren er 5 mannen, 1 met een boor achtig iets, hun, ik vermoed leider, vroeg me waar de kluis was, maar zo ver ik weet had me oma geen kluis, ik zei dat maar hij was schijnbaar van mening er een kluis moest zijn, toen ik niet kon zeggen wat hij wilde schoot hij me ouder neer, er na kan ik alleen herinneren bij de lift schacht te staan, en de brand al bezig was, ik probeerde me oma te redden, maar het was te laat, ze…, ik zag…, ik zag der opgegeten worden door de vlammen, er na word alles weer vaag”
De agent dacht even na, keek naar de arts die een soort van gebaar maakten, Isaac las snel dat ze van te voren hadden afgesproken op gebaren, de arts luisterde en keek naar tekenen van liegen en naar medische mogelijkheden van geheugen verlies te en black-out te herkennen om te zien of hij echt dingen kwijt was, gelukkig voor hem sprak hij de waarheid, en was ook echt dingen kwijt, gelukkig ook de dingen die hij toch niet kon uitleggen…
“goed, in welke kamer was dit als ik vragen mag” de agent had door gekregen dat Isaac de waarheid sprak, maar bleef wantrouwig schijnbaar, logies, wat is er in de black-out gebeurd dat er een brand was en hij zelf ongedeerd..
“105” er was geen reden om te liegen, eerlijkheid kwam nu het verst, de dokter bleef opletten en hij kon alles wat hij zich werkelijk herinnerd vertellen dus…
“weet je echt niet wat er is gebeurd na je ouders werden neer geschoten?”
Isaac schudde nee.
“oké.., we hebben in dat geval 7 mensen in die kamer gevonden, 4 dood geschoten, 2 leven verbrand, en de laatste, vermoedelijk dus je oma dood gebloed voor ze werkelijk kon verbranden”
De werkelijkheid kwam hard naar hem toe gerend, en hij maar denken dat agenten over leiding berichten zachtjes moesten brengen, schijnbaar niet als je zelf verdacht word.
Maar dat de klap hard aan kwam was duidelijk te zien, de arts herkende het ook meteen dat nu pas de werkelijkheid in zakte en stopte de agent voor hij de volgende vraag kon stellen.
De arts fluisterde iets in de agent zijn oor en de agent nam meteen al een andere uitdrukking op zijn gezicht.
“goed, luister knul, sorry dat ik het zo liet vallen, er mist wel iemand volgens je verhaal, maar dat is aan ons om te vinden, heb je intussen een plaats waar je kan verblijven?”
“hij kan bij mij” de groep kwam weer naar binnen, Hope had meteen gereageerd toen ze de kans had.
“wil je bij haar blijven?” de agent was nu veel meer rekening aan het houden hem zijn gevoelens.
Isaac knikte even.
“goed, je kan naar huis in elk geval” melden de arts “als er iets gebeurd, vreselijke pijn, adem nood, iets bel dan meteen”
Isaac knikte en toen de agent en arts weg waren stond hij op en pakte zijn spullen.
"morgen gaan we op pad voor jouw voorwerp" melde Cole meteen terwijl hij de kamer uit wou lopen.
maar uit het niets ving Isaac een gedachte op gericht naar hem, en het wensde hem dood???