14. 'I told u so'

Mijn opa was de volgende dag jarig, maar hij was zelf heel moe. Erg gezellig was het dus niet; hij zat kwijlend in zijn stoel te slapen met tien cadeautjes op zijn schoot - onuitgepakt. Ik kon aan Taylor zien dat hij er nu best flauw van begon te worden. Hij tikte zenuwachtig met zijn vingers op mijn handpalm en bleef niet stil zitten.
'We gaan zo', fluisterde ik.
Hij knikte alleen maar en ging weer verzitten. Ik liet zijn hand los om naar boven te lopen. Hij bleef zitten. Toen ik alles in de koffer probeerde te krijgen, schoot de koffer open; ik had de sluiting gemold.
'Eh - Taylor, ik heb de koffer kapot gemaakt, volgends mij'. Hij zuchtte eens en stond toen op.
'Zeg, weet je, ik had een mailtje van mijn agent - je weet wel, Barry..'
'Ja?'
'Ik moet over drie weken weer aan het werk. In Canada. En wát heb je met die koffer gedáán?'
'Erop gestaan. Canada? kan ik niet mee of zo?'
Hij schudde sipjes zijn hoofd.
'Shit. Je - je belt toch wel enzo? Hoe de opnamen gaan..'
'Ja, tuurlijk. Maar - ik wil dat je daarvoor mijn appartement nog ziet..'
'Je wat?', vroeg ik afwezig, toen ik besloot me te concentreren op de koffer.
'Mijn appartement. Ik heb een huisje - of een flatje - gekocht. Het is niet zo veel, wel erg groot enzo, maar niet mooi. Maar we kunnen het wel mooi maken, ik bedoel, verven, weet je wel?'
Ik knikte. Dat zou gezellig zijn.
'Met huisgenoten, of alleen?'
'Nou, ik heb twee huisgenoten. Jake - achterneefje van Jackson - en een brit, James.'
'Acherneefje van wíe?'
'Jackson'.
Ik keek hem niet -bergrijpend aan.
'Rathbone', zuchtte hij.
'Wauw, oké.. Heb je daar een tweepersoonsbed?'
'Nee, - en dit vind je vast heel stom - een twijfelaar'.
'Lekker knus', lachte ik. Toen viel mijn blik op een grote, roze met wit gestipte tas. Hij was vreselijk lelijk, maar wij hadden toch iets nodig om onze kleren in te doen. Hij keek naar hetzelfde, en toen we elkaar weer aankeken, knikten we.
Taylor pakte de tas, gooide de inhoud van de koffer erin, zette de koffer op de plaats waar de tas had gestaan en trok me zelfvoldaan weer mee de kleine gang op.
'Dat hebben we even goed opgelost', zei hij glimlachend, en hij drukte me zachtjes tegen de muur en kuste me. Na een minuut liet hij me weer los, en ik liep glimlachend de trap af.
In de woonkamer kondigde ik bij de vrouwen aan dat we weggingen.
Ze begonnen allemaal tegelijk 'oooooh, neeee', te roepen, en kwamen op me af. Ik wilde in een verdedigingspositie gaan staan, maar toen bedacht ik me dat ik geen enkele verdedigingspositie wist. Dus werd ik omhelsd door negen dikke, in bloemetjesjurken gehulde vrouwen tegelijk.
'Ja, ik ga jullie ook erg missen', mompelde ik gesmoord op een vraag die ergens uit de dikke bloemetjes berg bovenop mij kwam. Toen trok een hand me tussen de vrouwen weg, en Taylor trok me mee naar buiten, de roze-witte tas om zijn schouder.
'Dankje', zei ik. Hij lachte even en gaf me een snelle kus. Daarna legde hij zijn arm om me schouder en zei tegen oom Jackson en John;
'Jullie waren wel oké. Maar even tussen ons - ik zou hier toch niet meer heen gaan'.
'Jawel! En volgend jaar kom jij ook!', gile John. Taylor durfde geen nee te zeggen, en liep snel weg.
'Het ga'je goed, Tay!', riep oom Jackson ons nog na. We stapten in de taxi - die had Taylor blijkbaar al gebeld - en reden weg. Weg van de drama en de natuurrampen in dat kleine huisje. Ik haalde opgelucht adem.
'Je had gelijk - het kon heel erg zijn'. Ik lachte en keek hem aan met een blik die zei 'ik zei het toch'. Hij kneep even in mijn hand, en we maakten ons op voor de vliegreis van vijf uur.