Chapter 59. Prepare for what's coming

Verveeld staar ik naar buiten. De zon is ondertussen al op. En weerskanten van de bus rijden andere auto's langs. Ik denk aan Faith. Ze spookt door mijn hoofd. Ik ben bang. Bang voor wat gaat komen. Dat mijn mobiel afgaat en dat het mijn moeder is die zegt dat Faith er niet meer is. Voor de zekerheid kijk ik op mijn mobiel. Geen nieuwe berichten of oproepen. Ik slaak een zucht van opluchting. 'Liefdesproblemen?' vraagt de chaffeur met een grijns op zijn gezicht. 'Je moest is weten,' mompel ik. De man lacht hard. 'Ik ken het. Vrouwen zijn echt hopeloze wezens. Ben blij dat ik gescheiden ben.' Ik reageer niet. Die man weet niets van Faith. Hij weet niets van ons. Ik zak achterover. 'We zijn er bijna, hoor knul,' zegt de chaffeur. Dan klinkt er hard gegil. Ik kijk naar buiten en zie een grote massa schreeuwende meisjes. Ze duwen, trekken en slaan om bij de auto in de buurt te komen. De meisjes die tot de ramen van de auto zijn gekomen schenk ik een kleine glimlach. Ik voel me leeg. De auto stopt en een paar mannen duwen alle meisjes weg om mij het hotel in te laten lopen. Het is een groot vijfsterrenhotel. Normaal zou ik mijn ogen uitkijken, maar deze keer doet het me niks. Bij de balie krijg ik een sleutel en vraagt een vrouw voor een handtekening voor haar dochter, die ik haar geef. Lusteloos loop ik de trap op. Achter me aan loopt mijn bodyguard, Kenny. 'Gaat alles wel goed Justin?' vraagt hij. Ik knik. 'Zeker weten.' 'Ja, dat zeg ik toch,' snauw ik hem af. Nu blijft hij stil. Voor mijn kamer staat Scooter te wachten. 'Ah, daar zijn jullie. Justin, ik verwacht je om 12 uur beneden, dan gaan we oefenen voor de concerten. Dan ben je van 5 tot 6 uur vrij. Om 6 uur gaan we uit eten met de crew. Als laatste ga je om 7 uur handtekening uitdelen en je hebt een paar Meet&Greets. Om 9 uur ben je klaar en ik verwacht dat je er rond 11 uur in bed ligt omdat je morgen vroeg alweer moet oefenen,' vertelt hij. Ik vang maar de helft van de dingen die hij zegt op. 'Je hebt nu nog een kwartier om je koffers uit te pakken.' Met die woorden lopen hij en Kenny weg. Ik open de kamer met een pasje. De kamer is groot en heeft een bijpassend kingsize bed. Mijn koffers staan er al. Zuchtend open ik de eerste koffer. Bovenop de stapels kleding liggen een paar blaadjes met muzieknoten. Niet wetend wat het is pak ik het op. Mijn ogen glijden over de noten en de tekst. Ik heb het niet geschreven, maar toch spreekt de tekst me aan. Ik pak mijn gitaar uit een koffer en begin de noten nieuwsgierig te spelen. Als ik het instrumentale deel onder de knie heb begin ik erbij te zingen. Dan wordt er op mijn deur geklopt. 'Justin! We gaan!' hoor ik Scooters stem. De papieren vouw ik op en stop ik in mijn broekzak. Misschien kan ik hier iets mee.

'Oké, nog een keer helemaal vanaf het begin!' Iedereen zucht. 'Scooter, kunnen we iets anders doen,' zucht Dan, mijn gitarist. 'Ik heb wel iets,' zeg ik aarzelend. Iedereen kijkt me hoopvol aan, zodat ze niet nog een keer hetzelfde hoeven te doen. Ik haal de bladmuziek uit mijn broekzak en geef het aan de pianist. Die bekijkt de muziek nauwkeurig en begint de intro te spelen. Ik kijk mee over zijn schouder. 'Justin, zing eens mee,' zegt Scooter. De pianist begint opnieuw en ik zing mee. Na een paar regels stoppen we. Iedereen begint hard te klappen. 'Dat klonk zo gaaf!' roept iemand. 'Dit nummer gaan we uitwerken. Misschien kunnen we het morgenavond dan al spelen.' Ik kijk naar mijn crew. Stuk voor stuk geweldige, getalenteerde mensen. Allemaal vrolijk en gemotiveerd. Ik bewonder ze. Ze lijken zo optimistisch, alsof er niks slechts kan gebeuren. Ze geven me hoop.