Ik ben ook niet normaal

Als ze klaar is met vegen hoort ze opeens getoeter. Snel laat ze de bezem vallen en klimt de trap af, rend op haar snelst door het bos. Ze stond even stil, en renden toen door. Jacob, Jacob je bent het echt zegt ze terwijl ze haar neef in de armen valt. Ja ik ben het echt zegt Jacob lachend. Maar je zou toch een week later komen? Ja dat weet ik maar ik mocht eerder vrij nemen van werk. Kom, ik moet je de hut laten zien.. Hoho ik moet je moeder nog gedag zeggen hé. Ohja zegt Emily teleurgesteld. Terwijl Jacob naar binnen gaat staat zij ongeduldig buiten te wachten. Kan hij niet even opschieten denkt Emily ongeduldig. Eindelijk komt Jacob weer naar buiten. Met een verontschuldig gezicht zegt hij “sorry je weet hoe je moeder is, weten of het goed gaat blablabla” Ja heel irritant hé zegt Emily. Maar kom nou ze trekt hem mee. Oké oké ik kom al. Wil je op mijn rug? Ja zegt Emily blij. Snel klimt ze op zijn rug. Hou je goed vast hé. Daar gaan we dan. En Jacob rent er als een speer vandoor. Als ze bij de hut aankomen, zet Jacob haar weer neer. Je moet wel zelf omhoog klimmen. Snel klimt Emily omhoog. Jacob komt haar net zo snel achterna. Als ze in de hut staan zegt Jacob”het blijft mooi hier zo” Ja ik weet het. Maar hoe kan iemand nou toch een hut helemaal in de top van een boom als deze bouwen? Ik weet het niet zegt Jacob eerlijk. We zouden toch verven? Vraagt Jacob opeens. Ja, bijna vergeten. Oké blijf hier maar even wachten ik kom zo terug. En weg is Jacob. Binnen een paar minuten was die al weer terug. Ik snap niet hoe hij dat toch steeds deed, een normaal mens zou er een kwatier over doen. Ze had Jacob er al eens naar gevraagt maar die zei dan “ik ben ook niet normaal”grijnzend.