What to do now?

Alweer wordt zijn deur open gedaan. "Jochem? Ga je mee eten?" Zijn moeder steekt voorzichtig haar hoofd om de deur, Jochem zit verveeld op zijn bed. "Ja, tuurlijk." Meteen staat hij op en loopt achter zijn moeder aan, de eetzaal in. Samen met zijn ouders gaat hij zitten bij de andere werknemers, ze zijn allemaal een jaar of 20 ouder. Zijn vader raakt in gesprek met een boer, die hard werkt voor zijn geld maar niet kon rondkomen. Iedere maand stuurt hij wat geld naar zijn gezin, zelf houdt hij weinig over. Zijn moeder raakt in gesprek met een redelijk rijke vrouw, ze praten over haar kinderen. Jochem verveelt zich dood en kijkt de eetzaal door. Overal zie je mensen die keurig rechtop zitten, rijke luis kindjes, ze praten niet eens terwijl ze eten. Dan ziet hij Vivienne zitten. Haar vriendje is niet mee en ze huilt zachtjes. Snel staat hij op. "Mam, ben zo terug." Snel loopt hij naar Vivienne en hij slaat een arm om haar heen. "Gaat het wel met je?" Hij gaat naast haar zitten. Vivienne begint alleen maar harder te huilen. "Hij... hij... vindt mijn zus leuk..." Hij? Wie is hij? denkt Jochem. Maar dan ziet hij Florence en een meisje met een grote pukkel op haar neus voorbij lopen. Ze zien er blij en gemeen uit. "Als ik hem was, had ik wel voor jou gekozen!" Jochem schaamt zich meteen. Dat had hij niet moeten zeggen! Maar Vivienne krijgt weer een kleine glimlach op haar gezicht. "Het is zo stom... Ik hoopte zelfs dat hij me ten huwelijk zou vragen..." "O, maar er komt vanzelf wel iemand die goed voor je is. Die van je houdt voor wie je bent. Die niet wilt dat je verandert. Er is iemand, echt waar." Hij kijkt haar diep in haar ogen aan. Vivienne veegt haar tranen weg en wordt weer een beetje rood. Snel kijkt Jochem weg. Kan hij dit nog erger verpesten? "Wil je misschien met me mee naar het dak?" Vivienne lacht eventjes. "Daar mogen werknemers helemaal niet komen." "Nouen" hij geeft een snelle knipoog aan haar. Opeens wilt hij haar heel graag vasthouden, alsof ze echt van hem is. "Sorry, maar ik ga liever niet mee" Voorzichtig slaat ze zijn arm van haar af. "Ik moet gaan" en ze loopt weg. Fijn, nu ben ik weer alleen, denkt Jochem. Hij staat op en in de hoek hoort hij een jongen gitaar spelen. Hij loopt ernaartoe. "Hey, wat zijn jullie aan het doen?" "Ehh gitaar spelen? We zijn een liedje aan het schrijven, wil je helpen?" Jochem ziet meteen dat het twee van de andere werknemers zijn rond zijn leeftijd, en hij glimlacht. "Ja, tuurlijk!" De hele avond brengt hij door met de jongens. Ze lachen, drinken en feesten heel wat af. Hij heeft zich in geen tijden zo goed gevoelt!