To many possibilities

POV Edward:

Ik ren het huis uit. Och wat word ik toch gek van ze rot ouders! Ik kan het wel uitschreeuwen. Ze kunnen gewoon niet luisteren zonder een keer meteen een oordeel te vellen. Ik dacht terug aan het gesprek dat we net hadden gehad. Ik had geprobeerd ze te vertellen dat ik op mezelf wilde gaan wonen zodat ik zelfstandiger zou worden en niet meer zo afhankelijk van hen en als het goed ging zou ik graag op reis willen lekker over de hele wereld nieuwe dingen zien en leren. Maar zover zou het nooit komen want ze wilden me niet eens op mezelf laten wonen. Ondertussen stap ik in mijn geweldige oude autootje mijn Renault 4. Ik heb hem ergens op een autosloop gevonden en zelf weer helemaal opgeknapt van al het geld dat ik verdiende als afwashulp, al houdt de tweedehands motor er af en toe nog wel eens mee op maar dat mocht niet baten. Hij was fantastisch en elke keer als ik er instapte kreeg ik een warm gevoel en vergat alles om me heen. Langzaam en automatisch startte ik mijn auto hortend en stotend komt hij op gang en ik besluit vandaag maar eens even extra langzaam te rijden. Als de auto eindelijk goed opgang is rijd ik weg. Mijn gedachten dwalen weer af naar het gesprek van daar net waarom kunnen mijn ouders niet gewoon accepteren dat ik eindelijk volwassen word en ruimte voor mezelf nodig heb. Die vraag blijft maar door mijn hoofd spoken. Niet dat mijn ouders me niet goed hebben opgevoed is had precies alles wat ik nodig had niet meer en niet minder. Ergens kon ik ook wel snappen dat ze dit moeilijk vonden want ik wist dondersgoed dat ze hadden gehoopt dat ik van het geld dat ze al 18 jaar aan het sparen waren ging studeren, een goede opleiding ging volgen en later als ik klaar was een goede baan zou krijgen. Ik ben ergens in mijn onderbewustzijn nog steeds aan het rijden en probeer me daarop te focussen ik besluit ze straks te bellen en mijn excuses aan te bieden en de hoop dat ze die nog willen. Ik zal mijn best doen om samen met hen een compromis te sluiten want die werken meestal wel. Dan zie ik voor me een enorme rij met auto’s staan: file. Dat was nou wel absoluut het laatste waar ik op zat te wachten net als mijn humeur weer een beetje boven nul komt daalt hij weer tot het vriespunt. Na 15 minuten is de file eindelijk opgelost en ik probeer mijn auto weer een beetje op gang te krijgen maar de motor slaat nu elke keer af. Nog een keer proberen dan maar, weer slaat hij af. Nu raakte ik toch wel een beetje in paniek want ik sta hier midden op een snelweg op de middelste strook waar auto’s langs me zoeven met 100 km per uur. Snel pak ik mijn mobiel en bel de wegenwacht even vragen wat zij op zo’n moment zouden doen. Ik kijk in de achteruitkijk spiegel en moet mijn best doen niet te gaan hyperventileren. Ik probeer mezelf wijs te maken dat de auto’s mij wel zien dat moet toch ook wel met een knalrode Renault 4. Maar het is allemaal maar schijn wat hij zichzelf probeert wijs te maken want met meer dan 140 km per uur komt er een knalrode gloednieuwe Ferrari op hem af. Nu ben ik echt in paniek mijn handen en benen trillen ik probeer de deur open te krijgen maar het lukt niet. Ik krijg mijn lichaam niet meer onder controle en zit met mijn ogen dicht trillend te duimen en bidden dat het goed komt en dat de auto mij op tijd ziet. Als er een auto voorbij raast denk ik dat het voorbij is maar als ik weer een blik in die spiegel werp zie ik dat het te laat is weer sluit ik mijn ogen ik hoor een klap en voel niks meer.