De Zwarte Dood grijpt om zich heen

Hoofdstuk 3

“Meisjes”begon ze “Ik heb heel erg nieuws” Iedereen keek elkaar in de war aan. Wat zou er zijn? “Bij één van de vondelingen is een zwarte buil in haar lies aan getroffen en ze heeft de rest van de kleintjes aan gestoken…” Allemaal wisten we wat dat betekende: de zwarte dood oftewel de Pest…
Ik was de eerste die de stilte verbrak. “Moeten we nu.. weg?” Vrouwe Friburch zuchtte. “Als je wilt Maria maar de anderen hebben onze hulp nodig.” Bah, ze speelde op mijn schuldgevoel in maar het werkte wel, ik zou blijven en mij eigen leven riskeren.
Vrouwe Friburch liep weer weg maar de vrolijke sjaaltjessfeer was verpest. Logisch. Iedereen keek een beetje ongemakkelijk en niemand zie iets, maar we wisten allemaal wat de anderen dachten: “Wat als één van ons wordt aangestoken?”
Toen iedereen die nacht al aan het slapen was, zat ik op mijn bed voor me uit te staren. De meisjes van het weeshuis noemde me een dapper kind dat nergens bang voor was omdat ik de enige was die altijd de spinnen uit de donkerste hoekjes van de keuken durfde te halen. Ik grinnikte.
Maar was ik wel zo dapper? Ik durfde spinnen te trotseren maar dat was dan ook alles, ik durfde niet mijn eigen mening te geven, niet mijn dromen te vertellen, niet mijn dromen proberen te vervullen. Veel dromen had ik dan ook niet echt te vervullen, ik had er simpelweg maar één… Ik. Wil. Weg. Van. Hier. Een eigen leven leiden en niet aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Maar iets hield me tegen van het weglopen, Vrouwe Friburch? Anna? Of was het toch de angst om iets wat altijd zo vertrouwd was geweest achter te laten en een compleet nieuw leven te beginnen? Ik wist het echt niet en blies de kaars naast mijn bed maar uit…
De volgende dagen verliepen als in een roes. De kleintjes zo goed mogelijk verzorgen, de anderen uit de buurt van de besmetten houden en het akeligste van allemaal…
Daar wilde ik niet aan denken en iedere dag bad ik tot God hopend op een verlossend woord van Hem, dat Hij zou beloven dat waarvoor ik vreesde nooit zou gebeuren.
Maar op een dag sloeg het noodlot toe.