Must we?

'Vader, moeten we daar heen gaan?', vraag ik aan mijn vader. 'Het spijt mij zeer schat! Maar jou vader heeft een betere baan in Spanje gevonden dan hier', antwoord mijn moeder. Iedereen is druk bezig met het pakken van zijn koffers. Octavia, de oudste zus van ons drieen, is al uit huis en helpt mee. Zij vindt het erg treurig dat wij naar Spanje verhuizen, maar zij begrijpt het wel. Octavia woont met haar kat, Olli, alleen thuis. Ze is 20. 'Moeder, waarom mag ik niet bij Octavia gaan wonen?',vraag ik wanhopig. 'Moet zij dan voor JOU zorgen? Ik ben teleursteld hoor Sandrina, ik dacht eerst dat jij het zo leuk zou vinden, omdat je het toch niet naar je zin had op school', mijn moeder keek me chagrijnig maar ook teleurgesteld aan, dat ik geen zin in Spanje heb. Ja, ik heb strenge ouders. En ja, ik moet het positief gaan zien dat wij naar Spanje gaan. Wie weet, vindt ik daar wel goede vrienden... 'Moeder, het spijt me...', zeg ik. 'Het is wel goed hoor. Ik had niet zo giftig moeten reageren. Het is alleenmaar gewoon zo veel stress', zegt mijn moeder zacht. 'In welke stad gaan wij eigenlijk wonen?', vroeg ik toch zo goed mogelijk geinterreseert. 'Barcelona', antwoord mijn moeder zacht, in de hoop dat ik het leuk zou vinden. Maar ik vond Barcelona natuurlijk geweldig! Ik hield van voetbal en zit ook op voetbal. FCB was gewoon geweldig. 'Mam! Dat is geweldig! Waarom heb je dat nou niet eerder vertelt?', glimlach ik vrolijk. 'Nou, toen je vader hier geen baan meer kon krijgen en soliciteerde hij eens daar heen en ja! Het kantoor in Barcelona had terug geantwoord en ja gezegd!', zegt mijn moeder opgelucht. Dit wordt nog eens wel wat leuks!, dacht ik bij mezelf. 'Het is al half elf Sandrina! Ga jij eens naar bed toe? Morgen moeten we vroeg opstaan. Morgen is de grote dag!', roept mijn moeder vanuit te keuken. Snel ga ik naar boven en ga liggen op mijn matras. Mijn ogen vallen snel dicht en ik wacht zenuwwachtig op morgen...