Mijn held!

Ik droomde al van Edward sinds de eerste keer dat ik zijn knappe gezicht had gezien. Hij was zo ongelofelijk... wel, gewoon ongelofelijk.
Zijn groene ogen, bronzen haren, zijn lach... Alles, echt alles aan hem was gewoon geweldig... En ik had net bijna met hem gekust. Zucht.
Maar Nicolaas deed het niet met opzet. Hij was hartstikke aardig...
Toen merkte ik plots Evelien op, die met Edward danste...
Kalm aan Bella. Dus hij danst ook met andere meisjes, en wat dan nog? Verwachtte je soms dat hij alleen met jou zou dansen en de rest van de avond ergens aan de kant zou blijven staan? Het is niet goed om jaloers te zijn op je beste vriendin. Zij verdraagt het toch ook dat Nicolaas steeds over jou praat als ze samen zijn... dacht ik beschuldigend tegen mezelf. Ik keek onopvallend naar Edward en Evelien. Plots keek Edward mijn richting uit. Ik keek snel weer voor me, maar ik had nog net zijn hoopvolle uitdrukking opgemerkt. Zou het kunnen dat...?
"Weet je nog, Valentijn twee jaar terug?" vroeg Nicolaas me waardoor hij mijn gedachten onderbrak. Ik knikte en lachte bij de herinnering en hij lachte met me mee. Of ik dat nog wist?
Natuurlijk wist ik dat nog. Hij had toen al zijn moed bij elkaar geschraapt en me meegevraagd naar het Valentijnsdagbal dat Eveliens ouders altijd hielden in hun huis. Dat was niet zo groot als het huis van de Masens, maar toch groot genoeg om een klein feestje te geven.
Maar Anton Thomson had me toen al gevraagd. Een aardige jongen, maar volgens mij had hij zichzelf gedurende de avond stiekem wat moed ingedronken. Hij had me mee naar buiten gelokt en me daar geprobeerd te zoenen.
Ik had hem beleefd proberen afwijzen, maar hij bleef volhouden. Toen waren Nicolaas en Evelien me te hulp geschoten. Gelukkig, want ik had het in mijn eentje niet lang meer volgehouden. Arme Anton durfde me een week lang niet meer aan te kijken.
Het jaar daarop was Nicolaas wel op tijd en dat was maar goed ook. Ik had via via gehoord dat Frederik toen overwoog om me te vragen en ik was niet zo iemand die makkelijk nee zei...
"Excuseer, maar mag ik ook even van het gezelschap van deze mooie dame genieten?" vroeg een bekende stem. Als je van de duivel spreekt...
Ik keek op en zag Frederik staan. O, nee. Dit was niet goed. De blik in zijn ogen stond me niet aan. Hij keek me aan met die bekende, begerende blik.
Ik werd er eerlijk gezegd een beetje bang van. En dat gebeurt niet zo snel.
"Het spijt me, maar Bella is voorlopig bezet..." begon Nicolaas dapper.
Die lieve Nicolaas, hij nam het wel vaker voor mij en Evelien op, terwijl hij geen kans maakte tegenover iemand als Frederik. Dat was één keer zelfs bijna zijn dood geworden. Gelukkig konden Evelien en ik hem nog redden...
Helaas dacht hij dat ik hem had gezoend toen ik hem mond op mond gaf.
Ik probeerde al een eeuwigheid om dat misverstand recht te zetten. Maar hij bleef hopen. Ik kreeg het ook nooit echt helemaal over mijn lippen. Ik was zo bang om hem te kwetsen... Dus bleef de hoop bij hem leven. En hij lette niet echt op, ik bedoel, had hij niet gemerkt hoe weg ik was van Edward? Het intense geluk dat me had overspoeld toen hij met me danste, ik had gedacht dat heel de kamer beïnvloed werd door de tevredenheid die ik op dat moment uitstraalde. Maar ik dwaal af.
Frederik negeerde Nicolaas en hij boog beleefd voor me.
Als ik hem net niet had zien kijken, had ik gedacht dat hij echt in een heer veranderd was sinds de laatste keer dat hij me probeerde te versieren...
"U ziet er stralend uit vanavond, juffrouw Swan. Ik kan me niet herinneren dat zelfs de zon ooit zo schitterend was als u nu. Zou u mij de eer willen gunnen om met u te mogen dansen?" Ik kende Frederik langer dan vandaag en ik wist dat hij onweerstaanbaar charmant kon zijn als hij dat wilde en daarmee het hart van elk meisje sneller deed slaan. Hoewel hij meer moeite leek te hebben met mij dan met ieder ander meisje uit de stad. Dat scherpte naar het scheen zijn vastberadenheid. En als wat ik van Evelien en Nicolaas gehoord had waar was, deed Edwards interesse in mij dat ook.
Het was hoe dan ook moeilijk om mezelf eraan te herinneren hoe hij echt was. Dat hij een meisje als een trofee zag en dat ik voor hem op het moment was als een Olympische medaille.
"Hoor eens, ik zei je al dat Bella..." hield Nicolaas vol, maar toen Frederik hem aankeek viel hij stil. Frederik fluisterde iets tegen Nicolaas. Wat het ook was, het had een vreemd effect.
Nicolaas armen - die nog steeds om mijn middel lagen - werden slap en vielen langs zijn zij. Zijn blik werd een beetje wazig en zijn gezichtsuitdrukking stond geschokt.
Ik was te zeer afgeleid door Nicolaas om meteen te merken dat Frederik me naar het balkon sleurde. Nou ja, hij sleurde niet echt. Voor omstanders die ons toevallig zagen zou het lijken alsof hij met me danste. Maar ik werkte niet echt mee. Ik was bang. Doodsbang.
Tot nu toe waren Frederiks pogingen om me te verleiden vrij bescheiden gebleven omdat hij me altijd in het openbaar trof of in bijzijn van mijn vrienden. De dingen waar hij aan dacht als hij naar me keek waren tot nu slechts een vage mogelijkheid geweest. Ik had er nooit over nagedacht op welke manier hij mij in zijn hoofd had...
En nu had hij me waar hij me hebben wilde. Afgezonderd van de rest, alleen.
Een vogel voor de kat.
Hij begeleidde me naar een trap die je pas zag als je er vanaf dreigde te vallen. (En mijn jurk was niet bepaald geschikt om van smalle trappen te lopen.)
We liepen nu door de tuin en om de een of andere reden kon ik mezelf er gewoon niet toe brengen om te schreeuwen.
"Zo, Bella..." De manier waarop hij mijn naam zei deed de rillingen over mijn rug lopen. En niet alleen dat, maar ook hoe hij me vasthield. Ik bedoel, hij drukte me haast plat, en moest zijn gezicht echt zo dicht bij het mijne zijn? Ik probeerde me instinctief los te trekken, met als enige resultaat dat hij me nog dichter tegen zich aan drukte. Ik wilde schreeuwen, maar dat kon niet meer, daar had ik te weinig adem voor. Nu pas viel het me op dat we ergens in een klein bos stonden langs de achterkant van de villa van de Masens. Ik worstelde harder en hij spande zijn spieren strakker aan.
"Toe nou, Bella, liefje. Hou het een beetje leuk voor me, oké? Dit win je niet. Weet je, meestal probeer ik meisjes zover te krijgen dat ze me willen zoenen, maar dat lijkt bij jou niet zo makkelijk, dus we gaan dit eens op de moeilijke manier proberen. Dat lijkt me trouwens veel opwindender." Tijdens het praten had hij zijn lippen naar mijn oor gebracht en ik hoorde hoe zijn ademhaling versnelde.
Ik voelde iets warms en slijmerigs over mijn kaak glijden, meteen gevolgd door iets stekeligs.
Pas toen hij weer bij mijn oor kwam besefte ik dat het zijn tong was die ik voelde en dat het stekelige ding zijn kin was. Ik huiverde toen hij in mijn oor beet en probeerde weer tegen beter weten in om weg te komen. "Mmh, inderdaad veel opwindender. Maar Bella liefje, ik wil je liever geen pijn doen schat. Dus werk even mee. Dan is het zo voorbij."
"Nooit," siste ik venijnig.
Zoals hij tegen me sprak, het maakte me woest. Ik was niet iemand die snel boos werd, maar dit was ronduit beledigend.
Hij leunde even naar achteren. Waarschijnlijk wilde hij zien hoe ik keek. Zijn ogen twinkelden opgewonden. Ik kneep mijn ogen samen en spuwde in zijn gezicht.
"Ho, ho. Jij hebt wel pit. Dat had ik niet verwacht," grijnsde hij.
"Daar kan ik wel respect voor opbrengen." Hij had zijn gezicht weer naar mijn oor gebracht en zoog even aan mijn oorlel, waarna hij een spoor van kusjes over mijn kaak trok, van mijn oor tot onder mijn kin en weer terug. Zijn handen streelden gretig over mijn rug en af en toe gleed er een naar mijn borsten of onder mijn middel. Ik huiverde nog eens.
"Weet je, ik mag je wel, dus ik geef je nog één kans om het op de makkelijke manier te doen." Hij fluisterde iets in mijn oor in een taal die ik niet kende, maar die zo ongelofelijk mooi klonk.
Het leek wel alsof de liefde plots een eigen taal had en alsof het de liefde zelf was die tegen me sprak. Ik voelde vlinders in mijn buik en ik dacht meteen aan Edward.
Zou hij al gemerkt hebben dat ik verdwenen was? Zou hij zich zorgen om me maken? Ik dacht terug aan dat ene moment vlak voor die jongen... Ik was even zijn naam vergeten, ik hoorde nog steeds die prachtige taal en ik kon maar aan één jongen denken... Edward.
Plots voelde ik iemands lippen op de mijne en mijn hele lichaam wilde niets liever dan wie het ook was terugzoenen.
Op de een of andere manier leek er voor mijn lichaam geen enkele andere persoon te bestaan dan Edward. Dus hij moest het wel zijn...
Dat was hoe het voor mijn lichaam was, maar mijn geest had de situatie nog compleet onder controle.
Dat was Edward niet, het was een andere jongen. Ik kon mezelf er niet toe brengen me zijn naam te herinneren, maar ik wilde absoluut niet zoenen met hém.
Ik dwong mijn onwillige armen - die de jongen liever wilden omhelzen - om zich tegen zijn borst te plaatsen en niet naar de knopen te glijden, maar zich ertegen af te zetten. De vreemde roes van de woorden die... Frederik - yes, ik kon me zijn naam weer herinneren - had gezegd begon weg te trekken en ik kreeg steeds meer kracht. En verrassend genoeg gaf hij mee.
"Mmh, nog steeds te koppig, hè? Wel, ik gaf je de kans om hier ook van te kunnen genieten... Maar het maakt niet uit hoor. Meer lol voor mij."
Ik wist ineens weer wat er aan de hand was. Ik zat serieus in de problemen. Frederik verkende gretig mijn hals met zijn veel te enthousiaste lippen. Zijn gretige handen streelden me op een manier die ik absoluut niet fijn vond.
"Frederik, laat het! Laat me los! Ik wil dit niet! Laat me gaan!" protesteerde ik. Maar hoe harder ik tegenstribbelde, hoe wilder zijn lippen werden. "Laat haar los, Frederik," zei een kalme stem.
Frederik keek verrast op en ik haalde opgelucht adem.
Edward was hier. Hij kwam me redden. Hij...
Hij zag er angstaanjagend uit.
Zijn houding was geduldig, net als zijn stem, maar zijn ogen schoten vuur. Hij keek alsof hij serieus overwoog om Frederiks nek te breken.
"Goedenavond Edward. Moet jij niet op het feest zijn in plaats van stelletjes te bespioneren? Bella en ik kwamen net lekker los."
Ik huiverde en wilde me losrukken van zijn armen, die hij nog steeds strak om me heen geslagen had.
"Is het niet, Bella, liefje?" vroeg hij me op een spottende toon en voor ik iets tegen hem kon schreeuwen, drukte hij zijn lippen op de mijne.
Ik stribbelde zo hard mogelijk tegen, maar hij was veel te sterk. Hij dwong mijn lippen open en liet zijn tong naar binnen glijden.
Ah, nee hè. Zo niet! dacht ik kwaad en ik beet zo hard mogelijk op zijn tong.
"Auw, dat was niet zo aardig van je, Bella," zei hij terwijl hij zijn hoofd naar achteren trok. Het klonk alsof hij er alleen maar meer plezier in had nu ik hem pijn wilde doen.
Ik had in ieder geval bloed geproefd dus hij moest niet gaan beweren dat hij het niet had gevoeld. Toen schoot het me te binnen. Edward! Hij zou hier alleen maar kwader om worden. Ik keek hem wanhopig aan.
"Je laat haar nu los, Frederik, of ik zal-"
"Kalm aan Edje. Hier is ze al. Helemaal van jou," zei hij tartend terwijl hij me naar voren duwde. Edward ving me op voor ik kon struikelen en duwde me achter hem.
"En even ter informatie, net zoende ze nog terug hoor. Het was in een woord 'fantastisch'. Die meid heeft wel pit. Jammer dat je dat net mis liep." Ik keek hem geschokt aan. Ik wilde Edward zeggen dat het een grove leugen was. Frederik liet het haast lijken of ik zowat met iedere jongen zoende die zich daarvoor aandiende. Maar Edward was me voor.
"Leuk geprobeerd, Frederik. Maar je weet best dat je mij niet voor de gek houdt. Ik hoorde haar schreeuwen," zei hij nog steeds op een kalme toon.
Frederik haalde onbezorgd zijn schouders op.
"Het was nog steeds geweldig. Die kus zal ik niet snel vergeten," zei hij.
"En Bella ook niet. Is het niet, schatje?" En hij gooide een kus in mijn richting. Ik verborg me angstig achter Edwards rug. Hoe kon het dat ik plots zo laf was? Net toen hij me kuste was ik nog zo dapper als een leeuw en nu ik hier veilig achter Edwards rug stond, was ik net een laffe rat. Wat moest Edward wel niet van me denken? Ik rechtte mijn schouders en voelde mijn oude ik weer terugkomen.
"Inderdaad. Ik heb vast nog maanden nachtmerries van je. Loop toch naar de maan!" Ik voelde me beter nu ik mijn eigen ik weer terughad. De Bella die voor zichzelf kon opkomen. De Bella die vastberaden was en zich nooit maar dan ook nooit liet doen. En bovenal de Bella die nergens bang voor was, behalve dan dat er iemand anders iets overkwam.
"Ja vast. Ik denk dat je dat alleen maar zegt. Tot in mijn dromen en ik zie jou in de jouwe," zei hij met een smerig lachje en een vette knipoog. "Ik denk dat het maar eens tijd wordt dat iemand jou een lesje leert over hoe je met een dame hoort om te gaan. Bella, ga jij maar naar het feest. Evelien en Nicolaas zijn erg bezorgd over je..."
Frederik lachte een gemene lach en ik begon me zorgen te maken over Edward.
"Wees voorzichtig," fluisterde ik.
"Maak je over mij maar geen zorgen. Ik red me wel..." fluisterde hij.
Ik kende hem nauwelijks, maar ik hield al meer van hem dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Hij was mijn held.
Ik liep zo snel als mijn jurk en mijn onhandige voetenwerk toelieten naar het huis, maar toen ik uit het zicht van Edward en Frederik was, zag ik nog twee gedaantes hierheen komen. Evelien en Nicolaas... hielden ze nu elkaars hand vast? Wel, dan had deze ramp toch één voordeel.
"Bella, God dank, je bent veilig..." fluisterde Evelien opgelucht terwijl ze me om de hals vloog.
"Waar is die vuile schoft?" gromde Nicolaas. Ik wees in de richting van het kleine bos dat bestond uit een kleine vijftig bomen.
Hij liep er met resolute passen op af met iets zwaars in zijn hand.
Ik keek bezorgd naar Evelien en door de blik in haar ogen wist ik dat zij net zo min als ik achter wilde blijven. We volgden Nicolaas en we kwamen net op tijd aan om te zien hoe Edward Frederik een klap in zijn gezicht gaf en er daarvoor een in zijn maag kreeg. Edward klapte dubbel en zakte hulpeloos neer op de grond. Frederik lachte en wilde hem net nog een trap verkopen toen Nicolaas hem een klap gaf met de zware tak die hij in zijn hand had. Frederik zakte met een kreun in elkaar en viel bewusteloos neer op de grond.