*43

“Je ziet er zo een stuk beter uit Chris.” Zei Jacob met een grijns. “Met al dat zand in mijn haar?” Vroeg ik verbaasd. “Nee niet je haar sufkop. Je gezichtsuitdrukking. Je stralende ogen en je mooie glimlach.” Zei Jacob grijnzend. “Ah, dat bedoel je.” Mompelde ik. Ik liet me achterover vallen en staarde naar de sterrenhemel. Vroeger zei ik altijd dat oma een van die heldere sterren was, misschien is papa ook wel een van die sterren. Waarschijnlijk degene die het meeste straalt, papa was altijd vrolijk. Papa.. Ik kreeg een brok in mijn keel en sloot gauw mijn ogen voordat er tranen konden ontsnappen. Oke Christine, verman je. Houd je in, je kan het. Je bent sterk genoeg. Ik hoorde een aantal mensen neer ploffen en ik openden mijn ogen en ging overeind zitten. Ik zag Sasja en Sean me met een glimlach aankijken. Ik glimlachte terug, stond toen op en liep weg. Ik slenterde langs het water en ging uiteindelijk verderop in het zand zitten. Ik staarde naar de zee en dacht aan al die mooie herinneringen met papa. Er zijn nog zo veel dingen die ik hem wou vertellen, zoveel dingen die ik wou doen samen met hem. Maar in een klap was alles weg, alles. En nu, nu heb ik niemand meer. Ik heb geen vader, ik heb geen moeder. Of wacht, mama leeft nog wel, ik heb alleen geen idee waar ze woont, hoe ze heet of wat ze doet. Ik pakte het lotusbedeltje van mijn ketting vast en langzaam liepen de tranen over mijn wangen. Ik sta er gewoon helemaal alleen voor. Waarom heb ik altijd zoveel pech? Waarom? Is dit mijn lot? Is dit wat mij te wachten staat voor de toekomst? Alle mensen waarvan ik houd gaan gewoon een voor een weg. Eerst mama, daarna Mara en daarna papa. Oke achteraf kan dat van Mara me niet schelen, maar voorheen hield ik wel van haar. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder en iemand plofte naast me neer. Ik keek opzij en zag dat het Sasja was. “Hee.” Fluisterde ze. “Hee.” Mompelde ik. “Chris, je weet toch wel dat je er niet alleen voor staat he.” Zei Sasja en ze keek me aan. “Ja ja.” Mompelde ik weer. “Chris kijk me eens aan.” Zei Sasja en ik draaide mijn hoofd een beetje in haar richting. “Ik weet hoe je je voelt. Ik weet hoe het is om je vader te verliezen. Degene waar je zo veel van houdt, iemand die dag en nacht voor je klaar staat. De belangrijkste persoon in je leven. Het heeft me zo lang gekost om eroverheen te komen. En weet je hoe het me is gelukt?” vroeg Sasja terwijl er langzaam tranen over haar wangen stroomden. “Nee.” Zei ik zacht. “Ik werd bevriend met jou.” Zei ze en ze keek me met een zwakke glimlach aan. “Hoe bedoel je?” vroeg ik verbaasd. “Sinds jij hier bent, sinds ik jou ken ben ik weer de Sasja die ik altijd was. Die ik was toen papa nog leefde. Jij hebt mij de liefde en vriendschap gegeven die ik miste.” Zei Sasja zachtjes en ze veegde een paar tranen weg. Deze woorden deden me zoveel, de tranen begonnen alweer over mijn wangen te stromen. “Huil nou niet, het is feest.” Zei Sasja met een schorre stem en ze wees naar achter. Ik keek haar met een glimlach aan en nu weet ik zeker dat ik er niet alleen voor sta.