Driehoeksverhouding

Ik keek haar vriendelijk aan en zij lachte een beetje verlegen terug.
Op dat moment kwamen we voorbij Bella en Nicolaas die ergens hartelijk om lachten. Bella had me niet eens in de gaten en om een of andere reden vond ik dat vreselijk.
Toen kruiste mijn blik die van Frederik. Hij had een venijnige lach op zijn gezicht.
Hij plaatste zijn vinger onder zijn oog. Vertaling: 'Let maar eens op.' Vervolgens wees hij op zichzelf en dan naar Bella: 'Hoe ik haar...'
Hij gooide een handkus in haar richting en de begerige en zelfs verlekkerde blik in zijn ogen deed een rilling over mijn lijf lopen.
"Ik hoop zo dat hij haar niet te pakken krijgt... Als Nicolaas hem op tijd in de gaten heeft, is de kans klein, maar ik denk dat hij zijn aandacht er niet echt bij heeft vanavond..." fluisterde Evelien zachtjes. Ik keek haar vragend aan. Ze leek zich niet meteen te realiseren waarom ik zo keek. Toen werden haar ogen een beetje groter en verscheen er een blos op haar wangen.
"Ik zei dat echt hardop hè?" Ik knikte.
"Hoe zit het eigenlijk tussen hen twee?"
"Niet, althans niet officieel. Nicolaas is al verliefd op haar sinds... Wel, sinds ze hem redde van de verdrinkingsdood. We waren elf en we zwommen in een rivier en Frederik kwam langs en, nou ja, je kent Frederik. Hij begon van die idiote opmerkingen te maken, over Bella en mij bedoel ik. En Nicolaas wilde het voor ons opnemen, hoewel hij een kop kleiner was dan Frederik en lang niet zo sterk...
Frederik duwde hem onder en hij raakte met zijn voet ergens in verstrikt. Maar dat wist Frederik niet. Hij liet hem los en ging weg.
Bella en ik hadden al snel door dat er iets mis was. Ik dook onder om hem los te maken terwijl Bella zijn hoofd boven water hield.
We sleepten hem aan land en ik ging hulp halen. Toen ik terugkwam met de dokter, zag ik Bella spugen. Ik dacht eerst dat ze misselijk was geworden, maar ze zei dat ze het water uit zijn longen probeerde te halen. Ze had de dokter eens zoiets zien doen.
En toen werd hij wakker net op het moment dat Bella haar lippen voor de ik-weet-niet-hoeveelste keer naar de zijne bracht.
Het telde niet als een kus, maar hij heeft me toevertrouwd dat het voor hem wel zo voelde..." Ze keek even een beetje spijtig naar haar beste vriendin en de jongen op wie ze verliefd was - want het was vrij duidelijk dat zij die dag ook verliefd was geworden.
Ik beeldde me in hoe het zou zijn als ik, nadat ik bijna verdronken was, wakker werd en meteen iemands lippen op de mijne voelde.
En als die iemand een van de mooiste meisjes was die ik kende. Wat als ze me smeekte om te ademen? Te blijven leven? Ik wist het antwoord wel.
Ik zou meteen smoorverliefd zijn op haar. Want was ik niet allang verliefd op Bella voor ik wist dat ze bloedmooi en ontzagwekkend lief was?
Voor ik ook maar haar naam kende?
Alleen maar omdat ze mijn leven had gered.
"Het moet moeilijk voor je zijn om hen zo samen te zien. Ben je niet jaloers?" Ze keek me verbaasd aan.
Ze was verrast dat ik haar zo snel doorhad. Toen dacht ze na over mijn vraag.
"Een beetje. Maar Bella is mijn beste vriendin.
En we hebben ooit gezworen dat we onze vriendschap niet op het spel zouden zetten voor een stomme jongen. Dat was toen alle jongens nog stom waren, op Nicolaas na dan. En als Nicolaas nou gelukkig is met haar... Ik bedoel, ik zou ze niet uit elkaar willen drijven ten koste van onze vriendschap. Nu heb ik twee geweldige vrienden en dat is beter dan helemaal alleen te zijn. Niet?" Ze keek me even vragend aan, maar toen verscheen er een glimlach op haar lippen.
"Bovendien, Bella is niet echt geïnteresseerd in Nicolaas. Niet op die manier althans. Hij is haar beste vriend, ze ziet hem als haar broer en niets meer... En ze heeft volgens mij iemand anders op het oog..."
Ze keek naar me en gaf me een samenzweerderige knipoog. Ik voelde de vlinders weer opvliegen.
"Denk je echt dat Bella...? Op mij? Waarom denk je dat?"
"Omdat ze sinds we beiden uit het ziekenhuis zijn over haast niets anders praat dan 'Edward Masen'. Echt, ze vroeg mij en Nicolaas de oren van het hoofd over wat we allemaal over je wisten..." Ze had naar me gevraagd? Zou ze echt verliefd op me zijn? Ik durfde er nauwelijks op te hopen...
"Nicolaas werd er een beetje moedeloos van. Hoevaak ze hem ook zegt dat hij als een broer voor haar is en hoeveel keer ze hem ook wijst op een meisje dat hem wel ziet zitten - ik heb haar verboden Nicolaas te vertellen dat ik hem leuk vond - hij blijft hopen.
Maar nu ze jou leuk lijkt te vinden, gaat er eindelijk een lampje branden. Het is bijna zielig. Hij zei me laatst: 'Ik ben bang dat ik naast Edward geen kans maak bij haar.
Ik bedoel, hij is echt een geweldige gast... En als hij haar wil - en ik kan me niet voorstellen hoe iemand haar niet zou kunnen willen - dan heeft hij haar zo om zijn vinger gewonden. Ik gun het hen wel. Edward is een goeie gast en hij zou Bella best wel gelukkig kunnen maken. Ze zijn elkaar echt wel waard. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik kans maakte bij haar? Naast al die anderen...' Ik had hem natuurlijk kunnen zeggen dat hij het inderdaad maar beter kon opgeven, maar in plaats daarvan heb ik hem aangemoedigd.
Precies zoals ik bij Bella deed als ze weer eens twijfelde of ze wel naar het bal zou gaan.
'Hij vraagt zich vast af wat voor een idiote kluns ik ben. Ik bedoel, kijk naar me.'" Imiteerde ze Bella's zachte stem. De vlinders vlogen sneller. Bella was bang geweest dat ik haar niet aardig vond. Had ik nog meer bewijs nodig dat ze me leuk vond?
"Nicolaas wilde jullie trouwens niet echt storen net.
Als het om Bella gaat, denkt hij zelden echt na over wat hij doet. Hij had volgens mij niet echt door dat jullie... Je weet wel... 'Bezig waren'. Hij is niet opdringerig, ik bedoel, je kent hem..."
Ze zweeg even en besloot toen weer op ons eerste onderwerp over te gaan.
"Maar ik gun geen enkel meisje die afschuwelijke Frederik... Hé! Waar is hij? Net stond hij nog...?" Onze ogen werden groot.
Ik durfde haast niet te kijken naar de plek waar ik Bella en Nicolaas voor het laatst had gezien. Ik deed het toch en toen ik dat deed werd mijn ergste nachtmerrie waar.
Frederik had Bella slinks uit Nicolaas armen weten halen en dwong haar min of meer naar het balkon. Marco - hij was min of meer Frederiks slaafje - deed de gordijnen dicht zodra Frederik en Bella voorbij waren.
Ik begeleidde Evelien haastig naar Nicolaas, die een beetje bang, verward en schuldig keek.
Ik zou zo meteen naar meer details vragen, maar nu eerst, Bella redden...

Wie wil het volgende stukje in Frederiks of Nicolaas P.O.V.? Of misschien wel allebei... Dan snappen jullie wat er gebeurd is... Goed? Of liever meteen door naar de grote redding?