You can not run away from your destiny. 7*

Na de gebeurtenis in de jongens-wc (Ik moet er nog steeds om lachen als ik ‘jongens-wc’ zeg, sommige zouden waarschijnlijk bepaalde dingen gaan denken als ze bijvoorbeeld pas vanaf hier beginnen te lezen, maar wat. Hun probleem.) werd het voor mij een wereld van rozengeur en maneschijn als ik Draco zag en een wereld van hel en lijden als ik Pansy en mijn zus tegenkwam. Pansy mompelde dan haar gepikte ‘Greengrass’ tegen mij en Daphne keek mij met enige bezorgdheid aan wat me een gevoel van geruststelling gaf. Misschien zouden we ooit toch meer voor elkaar betekenen dan we nu doen.
Nu Draco me niet meer lastigviel en overal een goed woordje voor me deed, wat ik nooit gevraagd heb, zelfs niet heel subtiel. Hij zei toen ik hem erover sprak (Er kwamen dus ineens allemaal mensen naar mijn toe voor een babbeltje, ik vond het nogal vreemd): ‘Als je me niets wilt laten doen om aan te tonen dat ik echt om je geef, laat me dan tenminste dit doen, ik wil het echt.’ Ik zei er niets op en dat beschouwde hij dan als een positief antwoord, want mijn ‘populariteit’ steeg en steeg. Het steeg tot zover dat toen ik en Alisson buiten aan een bankje zaten kwam de meest populaire, invloedrijke, coolste, en echt een van de mooiste meiden naar ons toe: Naomy Amarantha.
Het was wel even schrikken. Naomy was een meisje met prachtig mooi blond haar en blauwe ogen. Van postuur was ze klein, maar ze was zeer gracieus en haar ogen hadden altijd een charmante glans. Kort samengevat: Iedereen wou vrienden met haar zijn.
Dus nu snap je misschien waarom het zo schrikken was.
Ze kwam dus naar me toe en stak haar hand uit met haar vriendelijke ogen warm naar me kijkend: ‘Ik ben Naomy.’
Even wou ik zeggen: ‘Het is zonde om je voor te stellen als de hele school je bij naam en achternaam kent.' Niet erbij vermeldend dat ze zelfs haar schoenmaat wisten.
Maar ik zei: ‘Aangenaam. Ik ben Astoria.’ Ik dacht op het moment dat het beter was mijn sarcasme achterwege te laten. Alisson schraapte subtiel haar keel naast me. ‘Oja.’ Herpakte ik. ‘Dit is mijn vriendin Alisson Black.’ Stralend ging Naomy tussen ons zitten en ineens waren we diep in gesprek en ik merkte dat Naomy een best interessant iemand was, ze wist waarover ze moest praten. Ze was intelectueel goed opgevoed, zag ik, ze praatte over dingen waar de gewoontjes zelfs niet aan konden denken. Dat deed mij goed, want ik was net zo.
Tom vertelde mij eens hoe hard hij zich soms kon ergeren aan mensen die aan niets anders dachten dan seks en kleren. Ik vertel je nu hoe hard ik mij daar soms om kon ergeren. Het was niet te beschrijven. Het was afschuwelijk afstotelijk. Ik kon niet tegen zulke mensen, hoe aardig ze ook mochten zijn, ik kon er gewoon niet tegen. Ik werd uit mijn gedachten verstoord door het besef van tijd. Ik hoopte dat ik niet te laat was, want Draco had gevraagd om aan het rivier te komen. Ik nam snel afscheid van de meisjes en snelde erheen. Draco zat al aan het strandje met steentjes te gooien. Ik kwam naast hem zitten. ‘Zit je hier al lang?’
‘Nee, maar een uurtje of zo.’
‘O, Draco! Het spijt me verschrikkelijk! Maar Naomy kwam naar ons toe en we zaten te praten en ik was de tijd helemaal verg...’
‘Het is niets.’ Lachte hij. ‘Ik kan je nooit iets kwalijk nemen.’
Opeens had ik vreselijke zin om hem te kussen. Ik trok hem naar me toe en plaatste mijn mond op de zijne. Ik heb geen idee hoe lang we daar zaten, in zijn armen kon ik vergeten wie ik was. Het was lief, zacht, opwindend, geruststellend. Ik voelde mij als een kapitein die te lang van de zee was gescheiden en nu weer erop vaarde. Ik merkte dat ik verslaafd aan hem was en zijn liefde het meest gemist had. Maar het gedachte dat we nog niet lang voordien vijanden waren geweest verontrustte mij kolossaal. Ik waagde het mijn lippen van de zijne te scheiden en te vragen: ‘Waarom haatte je mij?’
Draco’s blik ging van gelukzalig naar gekweld. ‘Waarom denk je niet gewoon aan vandaag in plaats van aan gisteren? Ik smeek het je.’
‘Nee, ik wil het weten.’ Drong ik aan.
Draco kreunde pijnlijk. ‘Omdat ik niet durfde vanwege...’
‘Vanwege...?’
Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen. Daarne opende hij ze weer en zei: ‘Vanwege je stand in de schoolmaatschappij. Het spijt me. Ik schaam me zo diep dat ik me geen plaats vind. Loop maar weg, sla mij maar, doe gewoon iets.’ Hij was gekweld door de waarheid, gepest en geruineerd en ik staarde vol ongeloof naar de lucht die zijn woorden had opgevangen.
‘Bedoel je mijn populariteitscijfer?’
Draco mompelde kreunend iets onverstaanbaars toen hij in het gras ging liggen met zijn handen op zijn ogen.
Hij was ervan overtuigd dat ik nu meteen ging weglopen en hem nimmer zou willen spreken. Maar weglopen had geen zin. Het was zwak en nietig. Ik wist dat ik zowiezo toch naar hem zou terugkeren, ik was te verslaafd om daaraan te weerstaan. Weglopen was zo afgeleefd en voorspelbaar. En vooral zeer zwak. Ik wilde zo niet meer zijn, je kunt niet weglopen van je levenslot.
Ik liet me naast hem in het gras zakken en legde mijn hoofd tegen zijn schouders. Met mijn wijsvinger tekende ik rondjes op zijn buik.
‘Sorry Draco, je moet er maar mee leven. Want ik loop niet weg.’