13, Non-fire

'Dit past er toch nooit allemaal in? Waar hebbie die vuurkorf vandaan, ouwe?', mompelde opa. Oom Jackson keek geamuseerd naar John. Toen ze Taylor zagen, riepen ze;
'Tay, jongen. Vertel de ouwe heer eens waar we onze pracht korf vandaan hebbe?'
'Prachtkorf? Het is een roestbak, net als die auto van jullie', kraste opa.
'Nou moe'je op je woorden letten, opa', zei John waarschuwend.
'Eh - we hebben hem bij Jackson thuis weg. Hij leek best wel goed daar', probeerde Taylor ertussen te komen.
'Aha! Ik wist het wel - kutkwaliteit. Zeker een zelfgemaakt dingetje, Jackson?', lachte opa.
'Nou - ja. Maar dat valt toch niet te zien?'. Alle andere zes mannen, die afgezonderd onder het afdakje stonden, begonnen te lachen. Het was best wel logisch; de vuurkorf stond op het punt in elkaar te vallen. Hij was helemaal bruin van de roest, en ook nog veel te klein. Dus Taylor had voor niks zoveel hout gehakt.
Oom Jackson keek nors naar het groepje mannen onder het schuilkapje.
'Jullie doen helemaal niks. Houd jullie koppen toch en ga met die vrouw'n breien ofzo', mompelde hij boos. Toen gooide hij een hele bult hout op de korf - je kon zo zien dat het er nooit in zou passen.
'Wel verdomme!', gilde oom John; de vuurkorf lag in twee stukken op de grond - een onder en een bovenkant.
'Nou ja, we kunnen de bovenkant nog steeds gebruiken', mompelde Taylor.
'Helemaal geliek, beste jongen. Dat gaan we doen. Dump die onderste roesthoop maar in de schuur ofzo'.
'Welke schuur?', vroeg oom Jackson verbaasd om zich heen kijkend.
'De - verdomme!'. En inderdaad - waar gister nog een schuurtje van hout had gestaan, lag nu een bult van hetzelfde hout; het was ingestort.
'Nee!', gilde opa. Hij rende er zo snel hij kon naartoe, en Jackson kon hem bijhouden in zijn slakkentempo. Samen bekeken ze de schroothoop.
'zonde, echt verdomd zonde', mompelde oom Jackson. Taylor had inmiddels de onderkant van de hoop ijzer dat ooit een vuurkorf was geweest aan de kant gesmeten, en stak het hout aan wat er nog in lag. De rest gooide hij op een bult. Het vuurtje bleef heel klein.
'Da's toch verdomme niet genoeg vuur?', vroeg oom John.
'Misschien niet, maar meer kan ik er niet van maken. En meer moesten we ook maar niet proberen - hij ís best wel verroest', zei Taylor.
'Wij hebben iets', zei oom Jackson, en voordat iedereen goed besefte wat hij deed, gooide hij een oude autoband op het vuur.
'Verdomme!', gilde oom John; een dikke, pikzwarte rookwolk vulde de tuin en het bos om het huisje. En dus brachten we de hele avond verder in het huisje door - met zijn allen. De jus van de kip van oom Jackson zat nog steeds aan het plafond.
We kwamen erachter dat alle vrouwen When the sun goes down ook al vijftig jaar volgden, dus dat keken we maar mee. Taylor wist wie iedereen was, en wat iedereen fout had gedaan; hij had het echt gevolgd.
Om tien uur gingen we naar bed, en Taylor en ik waren beide te moe om ook nog maar een paar minuten te kunnen praten toen we eindelijk in bed lagen.