Nikki's Schrijfwedstrijd - Opdracht 1 - Saturday

Maandag
Ik heb een hekel aan maandagen.
En dat ligt niet eraan dat maandag de eerste dag van de week is, dat ik na twee dagen heerlijk bijkomen in het weekend opeens weer om zeven uur moet opstaan. Het ligt niet eraan dat er weer van me verwacht wordt dat ik op tijd op school verschijn, hoewel iedereen me het liefst weer weg lijkt te hebben zodra ik daar ben. Het ligt niet eraan dat ik op school dan weer uitgelachen zal worden, zonder dat de leraren er iets aan doen. Het ligt niet aan het weer, dat alles behalve onbewolkt is, in tegenstelling tot wat het weerbericht had voorspeld. Het ligt zelfs niet aan het feit dat ik alweer weggetrokken word uit de heerlijke, versufte dromen waar ik ’s nachts in kan vluchten.
Het ligt aan Hem.
Dinsdag
Ik heb een hekel aan dinsdagen.
Nu ik er over nadenk; ik heb eigenlijk een hekel aan iedere dag van de week, behalve de zaterdag. En misschien de zondag, hoewel dat aan de andere kant ook de dag is die ik na de maandag het meeste haat.
Vandaag hadden we gym. Kastspringen, geweldig. Waarom is dat vak verplicht? Je hebt er toch niks aan, want je zal later tijdens je sollicitatiegesprek echt niet gevraagd worden of je een handstand kunt.
Ik was wel aanwezig, omdat de teamleider dreigde met schorsing als ik weer zou spijbelen. En hoe erg ik de school en alle zielige, simpele zielen die daar rondlopen ook verafschuw (op één na), het zou nog erger zijn verbannen te worden van die plek. Want die hel is de enige plaats waar ik mijn engel kan zien.
Hem.
Met een hoofdletter H.
Maar mijn Hij of Hem is niet dezelfde als die waar de meeste mensen aan denken bij een persoonlijk voornaamwoord dat de mannelijke derde persoon enkelvoud aangeeft en met een hoofdletter is geschreven.
Die van mij is anders. Hij is gemener, achterbakser, valser en duivelser. Maar hij is ook machtiger, zachtaardiger, prachtiger en hemelser.
In mijn wereld, althans.
En hoewel ik dolgraag iets anders beweerd had, bestaat mijn wereld uit de school.
Woensdag
Ik voel me al depressief genoeg, dus ga ik dat niet nog meer verergeren door originaliteit te verliezen en in herhaling te vallen. Ik ga hier niet neerzetten dat ik een hekel heb aan woensdagen, hoewel het maar al te waar is.
Ik verras mezelf vandaag voortdurend. Eerst verlaat ik tijdens de pauze in een opwelling mijn veilige schuilplaats in de schoolbibliotheek omdat ik mijn eten ben vergeten. Dat overkomt me trouwens ook nooit, dat ik mijn eten vergeet. Dat verraste me dus ook al.
Hoe dan ook, ik verlaat dus de bieb. En daarna durf ik het zowaar aan om de kantine te betreden, ik ben dus niet vlak voor de deur weer omgedraaid en toch stiekem de wc’s in gedoken.
Ik ben in de rij voor de snoepautomaten gaan staan, en toen pas ging het mis. Normaal kom ik niet eens zo ver, dus er is enige vooruitgang te bespeuren, hoewel het hier waarschijnlijk bij zal blijven. Ik denk niet dat ik de rest van mijn middelbare school periode ooit nog vrijwillig in de kantine zal verschijnen tijdens de pauzes, want ik heb mijn lesje nu wel geleerd.
En toch was mijn dag helemaal niet zo erg. Ik durf namelijk te zweren dat Hij even naar me glimlachte voordat zijn vrienden me insloten.
Donderdag
Waarom houd ik eigenlijk nog een dagboek bij? Mijn dagen lijken toch allemaal verschrikkelijk veel op elkaar. Zelfs één zo een dag als gisteren brengt daar geen verandering in.
Aan de andere kant is dat misschien wel de reden dat ik dit doe. Juist omdat al mijn dagen op elkaar lijken (met uitzondering van weekenden) heb ik het nodig om mijn saaiheid met iemand te delen. Een mens komt daarvoor niet in aanmerking, aangezien ik geen vrienden heb, mijn ouders er nooit zijn en de leraren gezellig samenspannen met de bullebakken op school. En al mijn lief en leed toe vertrouwen aan een goudvis is waarschijnlijk nog wanhopiger dan een dagboek.
Nee, dan blijf ik toch liever schrijven.
Vrijdag
Het is vrijdag! Vrijdag, vrijdag, vrijdag! Eindelijk!
Het is nog geen zaterdag, maar het is beter dan de vier voorgaande dagen. Ik kan nu de uren gaan aftellen.
En dat ben ik ook aan het doen. Ik voel me heel doelloos en kinderachtig, maar toch heb ik een pagina uit mijn wiskundeschrift gescheurd en kleur ik nu ieder uur één hokje blauw. Zwart zou beter zijn, maar ik heb alleen een balpen, want mijn stiften heb ik nog niet terug sinds mijn botsing met de duivels dinsdag. Misschien liggen mijn stiften wel achter de verwarming in de gang op de eerste verdieping, waar ze de vorige keer mijn geo driehoek en rekenmachine hadden verstopt.
Het kan me eigenlijk ook niet schelen. Waar het om gaat is dat het vrijdag is! Vandaag had ik voor de laatste keer school deze week, en het lijkt wel alsof ik vandaag een geluksdag heb. Ik kwam Hem drie keer tegen, maar zijn groepje was er maar twee keer bij. De derde keer was Hij in zijn eentje, en dan doet Hij natuurlijk niks.
Zaterdag
Het is zaterdag. O, zaterdag. Ik houd van zaterdagen, ik ben er dol op, ik adoreer ze.
Mijn hart begint weer te kloppen, mijn huid te voelen, mijn oren te horen en mijn ogen te zien. Thomas Bartholin, een Deense arts uit de zeventiende eeuw, zei ooit; “Zonder boeken zwijgt God, slaapt het recht, stokt de wetenschap, verlamt de filosofie, worden brieven sprakeloos, en raken alle dingen gewikkeld in Duisternis,” en hij kan onmogelijk beseffen hoe erg ik daarmee instem. Er is echter wel één kleine verandering die ik zou willen maken, waardoor ik nog luider vóór zou zijn.
“Zonder Hem zwijgt God, slaapt het recht, stokt de wetenschap, verlamt de filosofie, worden brieven sprakeloos, en raken alle dingen gewikkeld in Duisternis.”
En alleen op zaterdag draait de wereld. Want op zaterdag is Hij bij me, en ben ik bij Hem. Hij komt er zo aan, en dan zullen we weer een hele middag voor onszelf hebben.
Mijn ouders zijn er toch niet, dus die zullen ons niet storen. En zijn ‘vrienden’ ook niet. Ha, als die ons eens zagen. Ze zouden zich rot schrikken. Ze denken dat Hij mij haat, en dat ik Hem verafschuw en bang voor Hem ben, net als ik dat voor hen ben. Maar niks is minder waar.
Helaas zou het niet voordelig uitpakken als zij zouden weten van ons. Ik zou er een heleboel voor geven hun domme, geschrokken en verbaasde uitdrukkingen te zien als ze het ontdekten, maar niet dat wat ik zou moeten opgeven.
Hem.
Hij heeft wel eens aangeboden het niet meer geheim te houden, maar ik heb het afgewezen.
Want als zij erachter kwamen, zouden ze Hem van me wegtrekken. Ze zouden zorgen dat hij cool bleef, door hem een of andere gemaakte blondine aan te bieden, in plaats van de grootste nerd van het noordelijk halfrond.
Of, en ik weet niet precies wat erger zou zijn, óf ze zouden hem juist uitspuwen. Ze zouden zich tegen hem keren, doen alsof hij niet bestond maar tegelijkertijd wel zorgen dat hem het leven zuur werd gemaakt. Hij zou het nog erger te verduren krijgen dan ik. Er zou een andere leider worden gekozen van hun groep, een nieuwe, die beter voldeed aan de eisen van een stoere jongen. Iemand die niet zijn zaterdagen verbrengt met iemand zoals ik.
En hoe zeer ik ook zou willen dat ik op school en in het openbaar meer met Hem kon delen dan een enkele blik, ik zou Hem nooit willen veroordelen tot een lot gelijk aan het mijne.
En daarom hou ik het bij één middag per week en een heleboel dagdromen.
Zondag
Het is zondag. Zaterdag was gisteren. Hij is weer weg. Ik heb niet veel te zeggen, behalve dat ik mijn op vrijdag uitgevonden aftelsysteem voor de uren tot zaterdag nu ook gebruik voor de dagen.
Nog zes dagen.