Hoofdstuk acht.

Een uur later zit ik op school naast Nick, een jongen uit mijn klas. Ik kan me totaal niet concentreren, want ik moet weten wat er nu met mijn moeder aan de hand is. De dokter had gezegd dat ik zo snel mogelijk als ze klaar waren met onderzoeken iets te horen zou krijgen. Maar ze zijn nu toch al lang klaar? Anders duurt het wel heel lang, en dat kan geen goed teken zijn..
Ik zucht diep en Nick kijkt me raar aan. Ik kijk snel van hem weg en probeer mijn aandacht op die ellendige economie-berekeningen te zetten.

Als de school uit is fiets ik samen met Liv naar 'huis'. Ja, ik noem het gewoon al mijn huis, al is het niet echt zo. Ik 'woon' daar nu al 3 maanden en ik ben bang dat het niet lang meer gaat duren.
Ik heb nog steeds niets gehoord over mijn moeder, dus ik ga dadelijk met Liv even langs het ziekenhuis.
'Hooi.' roept Liv tegen haar moeder die haar stofzuiger even uitzet als ze ziet dat wij binnenkomen. Ik steek mijn hand op en knik in Stephanie's richting. Ze glimlacht lachend terug en gaat dan verder met stofzuigen.
We lopen meteen door naar Liv's kamer - zoals we altijd doen - en ik ga op bed zitten. Ik heb mijn mobiel in mijn hand, want ik verwacht nog steeds een telefoontje van het ziekenhuis. Het is inmiddels al 4 uur in de middag, dus het duurt nu wel èrg lang.