Hoofdstuk zeven.

Ik staar met grote ogen naar de tientallen slangen die om mijn moeder heen hangen. Daar ligt ze, nog steeds in die vreselijke, diepe coma, met een infuus in haar hand en slangen door haar lichaam. Ik ga naast haar op bed zitten en haal mijn hand zachtjes door haar lange haar. Waarom zij? Waarom net mijn moeder? En het ergste is, het is allemaal mijn schuld. Als ik die dag gewoon meteen was opgestaan en niet zo'n luie kwal was geweest. En ik toen nog snel op de fiets naar school was gereden, had mijn moeder me helemaal niet hoeven brengen en had ze dus ook niet zo'n haast gehad. Dan was het ongeluk waarschijnlijk niet eens gebeurd. Ik haat mezelf daarvoor, want als ze het dadelijk niet overleefd, komt dat door mij..
Ik geef mijn moeder een kus op haar wang en veeg mijn tranen weg. Als ik de kamer uitloop kom ik een dokter tegen 'We gaan haar nog even verder onderzoeken, want we weten de oorzaak van haar aanval nog niet.' verteld hij me 'Zo te zien wilde je net gaan?' ik knik en loop stil weer verder de gang op.

'Waarom heb je niet gewoon gewacht tot ik wakker was? vraagt Liv verbaasd. Ik heb haar net alles verteld van wat ik die ochtend gehoord en gezien heb. Ze schrok meteen toen ik haar vertelde van de aanval en van die slangen door haar lichaam. Ze sloeg meteen een arm om me heen en ik kon mijn tranen weer eens niet inhouden.

Sorry, voor het korte hoofdstuk.