I can't dance!!

'Wil je met me dansen?' vroeg hij. Ik wist helemaal niet wat ik moest antwoorden. Vroeg de knapste + populairste gast van deze school nu of ik met hem wilde dansen!? Dit moest wel een droom zijn. Maar toen ik zag dat hij zijn hand naar mij uitreikte, wist ik dat het geen droom was. 'Hm, ja graag,' mompelde ik stil en ik pakte zijn hand. Wist hij wel wie ik was? Ik, het meisje waar iedereen op neerkeek, ging dansen met de knapste jongen van heel de school, de god voor vele meisjes hier. Al stappend naar het midden van de dansvloer, als een prinses in een sprookje, hoopte ik dat niemand mij zou herkennen. Die bitchen zouden mij levend villen als ze wisten dat ik het was die met Kaname zou dansen. Maar aan de reacties om me heen te horen, wisten ze totaal niet wie ik was. Gelukkig.
Eenmaal in het midden van de dansvloer besefte ik pas dat ik helemaal niet kon dansen! 'Uhm ... ik kan n...' Hij onderbrak mij door zijn vinger op mijn lipen te zetten. Toen legde hij zijn ene hand om mijn middel en met zijn andere hand nam hij mijn hand vast. En samen begonnen we te dansen, mee bewegend op de muziek. Het ging als vanzelf, hij leidde en ik volgde. Elk meisje zou in mijn plaats zitten stressen over of haar haar en make-up wel goed zitten, maar ik zat eerder te stressen of ik niet op zijn voeten zou trappen.
Eindelijk was het liedje gedaan, het leek wel alsof het een eeuwigheid zou duren. Pas toen had ik echt door dat iedereen ons zat aan te staren.
Ik draaide mij om en rende zo snel mogelijk naar buiten. Al die aandacht werd mij iets te veel. Ik rende door de tuin recht naar het doolhof in die tuin. Eenmaal aangekomen in het midden van het doolhof, ging ik aan het vijvertje staan en keek naar mijn spiegelbeeld in het water.