38. Epilogue

Langzaam word het donker en als de zon helemaal onder is gegaan, gaan we naar buiten.
‘Pfoe, eindelijk uit dat ziekenhuis.’ lach ik. ‘Wat nu?’
‘Carmen, je kunt niet zomaar mensen vermoorden.’ Ik rol over de grond van het lachen.
‘Hoor wie het zegt.’
‘Je kan niet te veel bloed nemen, en je moet zorgen dat ze zich niets meer herinneren.’
‘Oh, maar die vrouw zal niets door vertellen hoor.’ grap ik.
‘Carmen, dit is serieus.’
‘Ja, ja. Weet ik.’en ik geef hem een knuffel. ‘Dan gaan we morgen, aan mijn inhoudingvermogen werken, maar nu. Wie het eerste de stad uit is.’ Ik lach en sprint weg.
De wind waait door mijn haar. Het is geweldig om zo snel te kunnen rennen. Na een tijdje word ik ingehaald door Drew. ‘Is dat alles?’ lacht hij.
Ik ga nog iets sneller. ‘Wat als iemand ons ziet?’ vraag ik.
‘Die zien ons niet we zijn gewoon vage strepen.’
Ik ga langzamer en uiteindelijk sta ik stil. Ik laat me languit in het gras vallen. Drew komt naast me liggen.
‘Dit hier. Het is perfect. Jij en ik, voor altijd samen.’ zeg ik.
‘Je bent het meisje van mijn dromen.’
‘En jij bent de jongen in mijn dromen.’
En zo is het altijd gebleven.