36. You and me for eternity

Drew pov.
Je moet gaan. zegt Carmen boos. Youri laat de staak vallen en loopt naar buiten. Ze smijt de deur achter hem dicht. Dan knielt ze bij me neer. ‘Je bloed.’ zegt ze bezorgd.
‘Ja, dat komt door het hout. Maar het komt wel goed.’ Voorzichtig streelt ze met haar hand langs de wond. Mijn adem stokt in mijn keel.
‘Ik dacht dat ik je weer kwijt zou raken.’ zegt ze dan.
‘Ik ga nergens heen.’ glimlach ik zwakjes.
Ze zucht. ‘Ik wou dat ik voor altijd bij je kon blijven.’ Dan kijkt ze me met grote ogen aan, alsof ze een idee heeft.
Ik frons. ‘Oh nee! Dat ga ik je niet aandoen.’
‘Wat ga je dan doen. Kijken hoe ik langzaam ouder word? Mijn verjaardag met me vieren als al mijn vrienden dood zijn en ik tachtig word? Me mijn naam helpen herinneren als ik stokoud en dement ben?’
Ik wrijf over mijn hoofd. ‘Kunnen we het hier een andere keer over hebben.’
Ze schud haar hoofd. Dan pakt ze mijn arm en zet hem tegen haar lippen. Ik kijk haar met grote ogen aan. Langzaam drinkt ze. Na een paar slokken stop ze. Voorzichtig kijkt ze me aan, alsof ze bang is dat ik boos ben. Ik geef haar een kus. ‘Je hoeft dit niet te doen.’
Ze knikt. ‘Weet ik.’
‘Oké dan maar. Ben je er klaar voor?’
Ze knikt. ‘Ik weet wat ik doe.’
Carmen pov.
‘Ik weet wat ik doe.’ zeg ik. Dan sta ik op. Hij wil me volgen, maar ik houd hem tegen. ‘Ik wil niet dat je daarbij bent. Ik kom vanzelf weer naar beneden.’ Ik zie dat hij het moeilijk heeft, maar ik wil niet dat hij dit ziet.
Ik loop naar boven de badkamer in en zet het bad aan. Als het vol is ga ik er in zitten. Ik duik kopje onder en knijp mijn neus dicht. Dit is het dan. Denk ik bij mezelf. Ik voel hoe mijn zuurstof begint op te raken. Nog heel even. Dan word alles zwart. Het is voorbij.