33. Breaking up

De volgende dag op school probeer ik Youri zoveel mogelijk te ontlopen. Ik kan niet zomaar tegen hem liegen.
‘Hé.’ plotseling staat hij voor mijn neus. Ik word rood.
‘Haj.’ zeg ik ongemakkelijk.
‘Is er iets?’
‘Nee.’ Ik kijk naar de grond. Ik kan niet blijven liegen. ‘Youri, we moeten praten. Heb je even?’
Hij kijkt bezorgd. ‘Ja natuurlijk!’ Samen lopen we naar de kantine en gaan aan een tafeltje zitten. De hele kantine is leeg.
‘Het spijt me. Ik kan je niet alles vertellen, ik zou het wel willen, maar ik kan het gewoon niet. Het punt is.. Het punt is dat ik het uit maak. Het is niet eerlijk voor jou.’ Voorzichtig kijk ik hem aan.
‘Hoe bedoel je.. Hoezo is het niet eerlijk.’
‘Ik kan het nu niet uitleggen, sorry Youri.’
‘Wanneer dan wel?’
‘Ik bedoel, ik kan het niet uitleggen.’
‘Kan het niet of wil het niet?’ zegt hij een beetje boos.
Ik kijk weer naar de grond. ‘Sorry.’ Ik hoor de stoel naar achter schuiven en hem weglopen.
Dan voel ik een hand op mijn schouder. ‘Breaking up is such a downer..’ zucht Drew.
‘Ja, maar ik kon niet bij hem blijven, Drew. Het zou niet eerlijk zijn.’ Ik wacht even. ‘om we gaan. Ik heb geen zin om nog langer te blijven, ik moet er even uit.’ Ik pak mijn tas op en we lopen samen door de achteruitgang naar buiten. Ik heb niet door dat mijn dagboek uit mijn tas valt.