32. It’s so wrong, it feels so good

Met tegenzin laat ik hem los. Meteen schiet er schuldgevoel door me heen. Ik mag dit niet doen. Dit kan ik Youri niet aandoen, hij is altijd zo lief voor me.
‘Ik wist het wel.’ zegt Drew zelfverzekerd. Ik kijk hem aan, maar hoe kan je hem weerstaan?
Drew geeft kleine kusjes in mijn nek. ‘Drew. We kunnen dit niet doen.’
‘Tuurlijk wel.’ zegt hij tussen door.
‘Ik heb een vriendje!’
‘Oh.. Dat is balen. Wie gaat het hem vertellen, jij of ik?’ Hij lacht en geeft dan weer kusjes.
‘Stop! Stop! Stop!’ Direct stopt hij en kijkt me vragend aan. Ik zucht, ik ben zwak. ‘Oké, ga maar verder.’ Ik sluit mijn ogen. Dit is zo fout, maar ik kan niet stoppen.
Ineens vliegt de deur open. ‘Carmen kan ik even je lipgloss le..?’ Melissa stopt. ‘Wat doet hij hier!’
‘Oh rustig joh.’ zegt Drew.
‘Rustig? Je probeerde me te vermoorden!’
‘Ja maar dat heb ik niet gedaan, telt dat dan niet?’
‘Dat lag niet aan jou, maar aan haar en dat weet je!’ ze draait zich naar mij. ‘Wat deed hij sowieso bij jou en hoe kan het dat hij sowieso nog iets doet? Hij zou dood moeten zijn! En wat moet Youri hier wel niet van denken?’
‘Meliss! Alsjeblieft. Doe even rustig. Je geeft me een migraine!’ Roep ik russen haar geratel door.
‘Ach, arme jij.’ boos loopt ze de kamer uit. Ik wil achter haar aan lopen, maar Drew houdt met tegen.
‘Laat haar maar even, jij moest er ook over nadenken toen ik weer terug was.’
‘Ja.’ Ik rust mijn hoofd op zijn borst. ‘Je hebt echt geen idee hoe moeilijk je het me maakt.’
Hij glimlacht. ‘Jawel hoor.’ en hij streelt mijn haar. ‘Sorry.’ zegt hij dan. ‘Ik heb de laatste twee jaar mijn afstand gehouden. Ik keek of het goed met ging, eens in de zoveel tijd. En het ging steeds beter.’
‘Waarom ben je nu dan terug.’
‘Met jou ging het beter, maar met mij niet. Ik kan niet zonder je Carmen.’
‘Aaww…’
‘Ik meen het!’
‘Ik geloof je.’ Ik kruip weer tegen hem aan. Zo blijven we de hele nacht zitten, in zijn armen val ik in slaap.