31. I've missed you

Lief dagboek,
Het is een lange tijd dat ik heb geschreven, maar ik moest het even kwijt.
Youri is soms zo bezorgd. Ik snap het ook wel. Toen we elkaar net leerde kennen, was Drew net overleden. Ik was depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Langzaam voelde ik me bij hem weer beter. Maar toch is hij nog steeds bang dat ik weer terugval. En nu is Drew terug en dat kan ik hem natuurlijk niet vertellen. Ik heb verteld dat Drew, mijn vorige vriendje is doodgegaan en dat ik daarom ben verhuisd en in een andere stad naar de universiteit ben gegaan. Maar ik heb hem nooit verteld hoe Drew is gestorven, dat hij een vampier is en dat ik hem heb gestaakt rolt nou niet bepaald van de tong. Gelukkig heb ik Melissa nog, ze staat 24/7 voor me klaar en gewoon aan het eind van de gang. Het was een goed idee van haar om samen op kamers te gaan. Maarja dan heb je dat raadsel nog. Hoe kan Drew leven? Ik weet...

‘Klop, klop. Mag ik binnen komen?’
Geschrokken stop ik met schrijven. Drew zit in het raam kozijn. Hij kan niet naar binnen. Ik ben blij hem te zien, maar toch ben ik een beetje wantrouwig.
‘Voorlopig zit je daar prima, als je het mij vraagt.’
‘Oh kom op nou, je bent toch niet bang voor me?’ hij lacht een beetje. ‘Ik heb je al lang vergeven, dus je hoeft niet bang te zijn.’
‘Vergeven voor wat.’ zeg ik vlak.
‘Voor wat? Je had me bijna vermoord!’
Bijna?
‘Jep, je miste. Het was maar een millimeter volgens mij. Anyway, ik ben nog springlevend. Nou ja, springlevend...’ hij grinnikt.
‘Oké, kom dan maar binnen.’
‘Dankje.’ Hij lacht. ‘Jij ben veranderd zeg, in twee jaar.’
Ik kijk in de spiegel. Hij heeft gelijk, de dag dat ik verhuisde heb ik mijn blonde lokken bruin geverfd en mijn haar in laagjes geknipt. Ik dacht als ik er anders uitzag, dat ik me dan ook anders zou voelen.
Hij loopt naar me toe en wil me een zoen geven. Ik zet mij hand tegen zijn borstkas om hem van me af te houden. ‘Niet doen.’ Dan doe ik twee stappen naar achter.
Hij kijkt me vreemd aan. ‘Waarom niet?’
Ik zucht. ‘Drew, je kunt hier niet na twee jaar binnenstappen en doen alsof er niets veranderd is! Je was weg, twee jaar! Ik dacht dat je dood was en ben verder gegaan met mijn leven. Ik wil je niet meer, ik ben over je heen.’
Even kijk hij verrast. Dan veranderd zijn blik in een beetje arrogant. ‘Oh ja? Leg me dan eens uit. Waarom...’ hij doet een stap naar voren. ‘gaat je hart dan steeds harder kloppen…’ weer een stap. ‘met elke stap dat ik dichterbij kom?’ Ik houd mijn adem in. Hij staat nu vlak voor me. Hij drukt zijn lippen op de mijne. Ik probeer me te verzetten, maar geef ik me over en zoen terug. Wat heb ik dit gemist, wat heb ik hem gemist. Ik sla mijn armen om me heen en sluit mijn ogen.