30. He's back

2 jaar later.
Ik loop door de universiteit. Youri slaat een arm me heen. ‘Goedemorgen.’ zegt hij met een lach.
‘Hé.’ Ik geef hem een kus.
‘Kom je mee, my lovely girlfriend?’
Ik kijk hem lachend aan. ‘Of course my lovely boyfriend.’
Samen lopen we de klapdeuren door naar buiten. Ik bots tegen iemand aan. Hij valt op de grond. ‘Oh sorry! Het spijt me.’ zeg ik snel en ik buk om hem te helpen met opstaan.
‘Carmen.’ zegt hij. Ik kan zijn gezicht niet, maar zijn stem komt me bekend voor. Dan kijk hij me ondeugend aan. ‘I’m back.’

Met een gil schrik ik wakker. Drew? Maar dat kan niet! Hij is dood! Ik zit bijna te hyperventileren. Ik sta op en loop naar de badkamer. Ik gooi wat water in mijn gezicht en voel dat ik wat rustiger word. ‘Rustig, het was maar een drom.’ zeg ik tegen mezelf. Ja dat heb ik vaker gehoord, denk ik er direct achter aan. Ik ga recht staan en kijk in de spiegel. Daar staat hij, recht achter me. Hij kijkt me vriendelijk aan. Ik draai me om, maar zie niemand. ‘Nu word ik echt paranoïde.’
Ik loop terug naar mijn kamer voor ik straks de rest van het huis wakker maak.
De volgende dag kom ik, compleet met een ochtendhumeur en wallen, aan op de universiteit. Daar is Youri. Hij komt op me afgelopen. ‘Goedemorgen.’ zegt hij met een lach. Even kijk ik hem vreemd aan en de droom van vannacht schiet door mijn hoofd. Dan schud ik mijn hoofd. ‘Hé.’ zeg ik en ik geef hem een kus.
‘Kom je mee, my lovely girlfirend?’ zegt hij lachend.
Ik kijk hem met grote ogen aan. ‘Sorry Youri, ik moet weg.’ Snel ren ik naar buiten door de klapdeuren. Daar staat hij. Drew staat iets verder op tegen een boom aangeleund.
Dit kan niet. Dit is gewoon niet mogelijk! Ik ren naar hem toe. ‘Wat doe je hier? Hoe kom je hier? Hoe ben jij sowieso nog levend?’ vol vragen kijk ik hem aan.
Hij opent zijn ogen. Die ogen waar is zo vaak uren lang in heb gestaard. Die ogen die ik zo heb gemist. ‘Ook goedemorgen.’ zegt hij lachend. Dan kijkt hij langs me. ‘Zullen we het daar maar een andere keer over hebben?’ Ik kijk achter me, Youri komt met een hoog tempo aangelopen. Dan kijk ik weer naar de boom waas Drew net stond. Hij is weg, maar het zal niet weer twee jaar duren voor ik hem weer zie.
‘Wat had jij nou ineens?’ vraagt Youri een beetje bezorgd. ‘Je rent ineens weg en.. En wat doe je hier eigenlijk.’
Ik glimlach. ‘Er is niets. Je hoeft je geen zorgen te maken.’ en ik geef hem een kus.