28. Goodbye

Help me, Drews huis.
Snel!

Vijf minuten geleden kreeg ik dat smsje. Het kwam van Melissa’s telefoon. Nu zit ik in mijn moeders auto en rij op hoge snelheid naar Drews huis. Er is iets mis. Goed mis.
Ik rem vlak voor zijn huis, gooi de deur open en ren in één keer door. ‘Melissa?’ roep ik.
Ik hoor een gil uit de kelder. Ik begin te rennen. De deur door. Trap af naar beneden. Nog een deur. Recht op het geluid af. Ik storm de kamer in. Daar ligt melissa. Ze ligt op een tafel. Haar handen en voeten zijn vast gebonden.
De deur slaat achter me dicht. Ik draai me geschrokken om. Daar staat Drew. Zijn ogen zijn duisterder dan ooit te voren.
‘Vergeef me.’ zegt hij en dan loopt hij naar Melissa. Hij opent zijn mond. Zijn scherpe tanden fonkelen in het licht. Dan buigt hij zich langzaam voorover.
Smekend kijkt Melissa me aan. ‘Help.’ piept ze.
‘Nee! Drew, stop!’
Hij gaat recht staan. ‘Lieverd, ik kan het niet. Maar als het komt tot mij of haar, dan?’
‘Nee! Laat me niet kiezen!’ De tranen springen in mijn ogen.
‘Het spijt me.’ zegt hij. Hij buigt zich weer voorover. En ik loop naar hem toe.
‘Het spijt mij ook.’ zeg ik en geef hem een kus. Alles wat ik voel, wat ik ga doen, wat ik moet doen. Na de kus. Hij weet het.
Ik steek de staak in zijn borstkas en barst dan ik tranen uit. Het doet mij meer pijn dan ik dacht. Het voelt alsof ik de staak ik mijn eigen hart heb gestoken. Drew zakt in elkaar. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. ‘Ik hou van je en dat zal ik altijd blijven doen.’
‘Het.. het geeft niet. Ik.. ik snap het wel.’ zegt hij moeizaam. Hij veranderd terug. ‘Ik kon het niet meer. Tot in een volgend leven.’ En dan valt zijn hoofd slap op de grond. Het is anders dan in de vampire diaries. Hij ziet er nog hetzelfde uit. Alsof hij gewoon, menselijk dood is gegaan. Alsof hij slaapt, maar hij is toch echt dood. Dan kijk ik naar zijn hand. Er steekt iets wits uit. Ik zijn hand zit een briefje. Ik stop het in mijn zak.
Dan loop ik naar Melissa. ‘Gaat het?’ vraagt ze. ‘Ik weet hoeveel hij voor je betekende.’
‘Hij deed mensen pijn. Ik heb gedaan wat juist was.’ Ik vecht tegen de tranen.
‘Kom we gaan naar huis.’ zeg Melissa en ze trekt me mee. Voor een laatste keer kijk ik achterom.
Ik laat mijn hoofd hangen.