27. Trouble

Carmen pov.
Lief dagboek,
Ze is weg. De enige die het wist. Ze is weg. Maar ze komt terug. Ik weet het zeker. Dit zal niet de laatste keer zijn dat ik haar zie. Het is nu al twee weken geleden sinds ze vertrok, maar toch is het lastig. Ze heeft Melissa niet eens meer gezien. Toch ben ik blij dat ze Drew heeft kunnen ontmoeten. Over Drew gesproken. Het gaat volgens mijn niet goed met hem. Hij is de laatste tijd zo afwezig. Hij heeft volgens mij moeite met zijn nieuwe dieet. Hij heeft namelijk besloten om helemaal op dieren over te gaan. Het begon namelijk op te vallen dat er in het ziekenhuis steeds zakken bloed misten. Maar het is niet makkelijk als je al jaren op mensen leeft.

Drew pov.
Rusteloos lig ik in mijn bed. Steeds als ik in slaap val zie ik het weer voor me. Bloed. Mensenbloed. Ik proef hoe het smaakt, hoe het ruikt. Ik kan het niet weerstaan.
Ik moet! Ik moet het weerstaan, voor Carmen. Maar ik kan het niet. Ik worstel met mezelf. Ik ga rechtop zitten met mijn hoofd in mijn handen. Plotseling dringt een sterke geur mijn neus in. Nog nooit heb ik zo naar bloed verlangt. Ik moet het proeven.
Voor ik het weet, sta ik in het bos. Niet ver voor me zit een meisje. Ze heeft lang bruin haar. Haar geur is overal. ‘Auw.’ hoor ik haar zeggen. Er zit een kras op haar arm. Een druppel bloed valt op de grond.
Ik doe een stap dichterbij en een takje kraakt onder mijn voet.
Verschrikt kijk ze om. Dan zucht ze. ‘Ik ken jou. Ben jij niet Drew? Carmens vriendje?’
Ik hoor het niet eens. Ik loop door en kijk geconcentreerd naar haar wond. Ik voel hoe ik verander.
Ze kijkt naar mijn gezicht en gilt. Ik hou mijn hand voor haar mond en houd haar stevig vast. Dan ren ik op onmenselijke snelheid terug naar het huis. Het meisje met me mee sleurend.