26. I have to go

‘Ik moet hier weg!’ is het eerste wat Faith zegt als we binnen komen. ‘Waarom kan ik niet gewoon naar buiten?’
‘Rustig maar, vanavond kan je naar buiten.’ zegt Drew.
‘Ik moet hier weg. Ik moet hier weg.’ onrustig ijsbeert ze door de kamer.
‘Weet je zeker dat het goed met haar gaat?’ fluister ik.
In een oogwenk staat ze voor me. ‘Vertrouw je me niet ofzo?’ zegt ze dreigend. Geschrokken doe ik een stap naar achter. ‘Het spijt me, ik ben een beetje gestrest.’ Ze gaat zitten. ‘Ik ga weg. Zodra het donker is. Ik kan mezelf niet onder controle houden. Ik ga wel ergens in de bossen wonen. Ver weg van alle mensen. En als ik me dan beter voel kom ik terug.’
‘Wat? Nee! Je kunt niet zomaar weg! Je bent net terug! En wat ga je, je ouders vertellen?’ Ik kijk haar smekend aan.
‘Ik ben achttien, dus meerderjarig. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik wil niemand pijn doen.’
‘Maar..’
‘Carmen,’ ze schudt haar hoofd. ‘My mind is made up. Je weet zelf dat je er dan niets meer aan kan veranderen.’ ze glimlacht.
Ik geef haar een knuffel. ‘Oké dan. Vergeet niet af en toe op bezoek te komen, hè?’
‘Ik zou niet durven.’ glimlacht ze.
Dan komt Drew aangelopen. ‘Het spijt me hoe het allemaal gelopen is, maar misschien helpt dit.’ Hij houd haar een ketting voor. Er hangt een steentje aan. ‘Dit is Julia’s ketting. Hiermee kun je in de zon lopen zonder te verbranden.’
Dankbaar pakt ze het aan en doet hem om. ‘Nou, dan ga ik maar eens.’ zeg geeft me nog een laatste knuffel en dan is ze weg.