23. Hostage

Hier had ik met Drew afgesproken. Het is een groot open veld met één klein boompje in het midden. Het is het soort landschap dat je op een schilderij zou zien. Ik ga op het gras zitten en voel de zon op mijn huid. Genietend sluit ik mijn ogen.
‘Mobieltje maken het zo makkelijk om mensen te manipuleren, vind je niet?’ zegt een bekende stem. Ik kijk om me heen. Daar staat Julia. Ze tilt me aan mijn keel op.
Ik hap naar adem. Dan voel ik het schors van de boom tegen mijn rug. Ik zit muurvast. Ik heb een blinddoek om en touwen schuren om mijn polsen.
‘Laat me gaan, Julia!’
‘Dat zal niet gaan, ben ik bang. Het is al erg genoeg dat jij van onze soort afweet. Maar dat irritante vriendinnetje van je had er nooit achter moeten komen. Drew zal me dankbaar zijn dat ik je uit de weg ruim.’
‘Ben je daar wel zo zeker van?’ zeg ik minachtend.
‘Hij kent mij langer.’
‘Ja, maar hij houd niet van je. En van mij wel.’ Ik lach. Ik zit vastgebonden aan een boom te zou me met een pink om kunnen leggen, maar toch voel ik me sterker dan ooit tegen haar. Ik heb haar zwakke lek gevonden.
Ik hoor een grom. ‘Dit ga ik je betaald zetten.’
Dan hoor ik een pets, gevolgd door een pijnlijke kerm. Mijn blinddoek word afgerukt en voor me staat Faith. ‘Geen vragen stellen, eerst weg hier.’zegt ze gehaast. Ze maakt de touwen los. Dan staat Julia vlak voor ons. Ze pakt Faiths hoofd en geeft en een harde ruk aan. Er klinkt een kraak en Faith lichaam valt levenloos op de grond. Mijn ogen vullen zich met tranen en ik laat me naast haar op mijn knieën vallen. ‘Nee, dit is mijn schuld. Ik had het nooit moeten vertellen.’ In Faiths hand ligt een soort stok met een punt er aan. Ik pak het op.
‘Nu is het jouw beurt.’ zegt Julia.
Ik sta op. ‘Nee.’ zeg ik vastberaden. ‘Het is jouw beurt.’ Zonder aarzelen steek ik de staak in haar borstkas. Dan kniel ik weer neer bij Faith. De tranen stromen over mijn wangen. ‘Waarom?’