14. Romantic with a tragic twist

Mijn de zenuwen in mijn buik sta ik voor zijn huis. Ik druk op de bel. In minder dan een seconde zwaait de deur open. ‘Stond je achter de deur?’ vraag ik lachend.
‘Nee, ik was in de keuken, hoezo?’ Stomme vraag. Denk ik bij mezelf.
‘Niks, laat maar. Beetje zenuwachtig.’ Ik loop naar binnen en zie dat de hele kamer is versierd met kaarsen. Met grote ogen kijk ik om me heen. Ik ga op de bank zitten. Drew gaat tegenover me zitten en kijkt me ernstig aan. ‘Ik moet je wat bekennen.’ Verschrikt kijk ik hem aan. ‘Ik ben een vreselijke kok. Dus, het eten is niet zo romantisch als de kamer.’
Even later zitten we aan tafel. ‘Nou ik vind het toch lekkere tomatensoep.’ zeg ik lachend.
‘Ja? Helemaal zelf gedaan. Met een beetje hulp van Unox.’
Ik lach. ‘Ik wist niet dat jullie ook gewoon normaal soep konden eten.’
‘Wat dit? Nee, dit is geen soep. Ik heb een goed voornemen. Ik haal mijn bloed alleen nog bij het ziekenhuis.’ Hij opent de vriezer en daar liggen allemaal infuuszakken met bloed.
‘Ik ben trots op je.’ zeg ik en ik geef hem een kus. Dan gaat mijn mobiel.
‘Hallo?’
Aan de andere kant van de lijn hoor ik een zware stem. ‘Spreek ik met Carmen?’
‘Ja, mag ik ook vragen wie u bent?’
‘Dit is de politie. Er is een groot ongeluk gebeurd. We hebben het mobieltje van het slachtoffer en hebben het laatst gebelde nummer gebeld. Kun je nu komen?’ Ik trek spierwit weg en de telefoon valt uit mijn handen. Snel pakt Drew de telefoon op. ‘We komen er aan.’