28. Truth

Toen ik de duisternis die ik zo zorgvuldig over me heen had gespannen weer liet varen zat ik in een kamer met Jake met mijn ogen op de vloer gericht.
Hij zuchtte. "Wat is er gebeurd, Leah?"
Het klonk niet alsof ik hoorde te antwoorden, en ik wilde ook niet. Waarom zou ik nog dingen doen? Wat had het nog voor zin? De enige persoon die er voor me was, die er altijd voor me zou zijn, was weg. Ergens had ik altijd geweten dat er een was, maar nu was hij weg. Geen imprint om op te vertrouwen, geen doel om naar uit te kijken. Geen Jason.
"Weet je, Leah... Ik snap het gewoon niet. Je was altijd een van de sterkste personen die ik kende. Jullie allemaal, jij en Seth en Sue... Maar... Je bent nu kapot. Zoiets. Kapot." Hij praatte met moeite en veel stiltes.
Het was duidelijk dat hij niet écht tegen mij praatte, maar tegen zichzelf.
Ik gaf normaal ook geen antwoord. Niet dat ik dat nu wel deed.
"Wat is er gebeurd Leah? Ik snap het niet. Ik snap het gewoon niet. Na alles wat je hebt meegemaakt flip je om die vamp. Je háát vamps! Waarom was die gast anders? Hoe kon je Sam...?"
Voorzichtig keek ik op, maar Jake zat met zijn handen in zijn haar en keek me niet aan. Hij schudde langzaam zijn hoofd.
"Hij heeft je ook teveel geflikt. Maar dit was niet iets wat jij zou doen. Zo bén je niet. Je verdraagt het. De enige reden waarom je zo'n bitch tegen ons was was omdat we in je hoofd zaten. Omdat je ons niet kon buitensluiten en kon doen alsof er niks was. Je kon kiezen tussen medelijden en haat. En jij koos haat. Je bent sterk, maar waarom...?"
Hij herhaalde zichzelf. Hij was echt overstuur, dat deed Jake als hij niet wist wat hij moest doen, hij herhaalde zichzelf, maar dan op een iets andere manier.
"Jason was anders." zei ik zo kalm mogelijk.
Jake keek met een schok op.
"Anders?"
Ik snoof. "Je kent de oude verhalen, toch?" ik besloot een omweg te nemen, ik kon wat er precies was gebeurd tussen mij en Jason niet over mij lippen krijgen.
Hij fronste. "Ja."
"Weet je nog van die roedel waarbij een wolf de imprint van een ander vermoordde?"
"Ze vochten tot de dood."
"Ja. Dat deden hij en ik ook." Ik slikte het brok in mijn keel weg. "Alleen hij wist het niet."
Ik besloot dat Sam ook een no-go-zone was, vanwege de intense haat die zich bij alleen de gedachte aan hem al meester van me maakte. Hij verdiende het om dood te zijn.
"Wie, die Jason?"
Ik zuchtte. "Nee."
Hij fronste weer. "Sam?"
Ik knikte.
Zijn ogen sperden zich wijd open. "Je bedoelt dat die vamp..." hij maakte zijn zin niet af.
"Hij was het." mompelde ik tegen de muur.
Ik hoorde langzame voetstappen naar me toe komen.
"Sam. Heeft. Je. Imprint. Vermoord?" zei hij langzaam, aan de toon van zijn stem hoorde ik dat hij ongecontroleerd trilde.
Ik antwoordde niet.
"Leah! Geef antwoord!" schreeuwde hij met de stem van een alpha.
"Ja." zij mijn rauwe stem. "Ja, oké? Laat me gewoon met rust! Jij weet niet hoe het is! Jij... Jij..."
Ik verloor de controle over mezelf en veranderde in het enorme beest dat Sam had vermoord.
Jake deed een stap achteruit.
Ik huilde een lange ademtocht en keerde me toen om.
Onderweg naar het bos kon het me niks schelen waar ik tegenaan knalde. Of eigenlijk wel, ik probeerde zoveel mogelijk dingen te raken. De fysieke pijn weerhield me ervan om de feiten weer onder ogen te zien.
Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij ging onderweg naar die berg, waar ik nog zoveel tijd zou doorbrengen tussen de door mijzelf aangerichte verwoesting.