8. Are you stalking me?

Midden in de nacht word ik wakker. Ik voel dat er iemand naast me op bed zit. Voorzichtig kijk ik tussen mijn wimpers door. Ik weet dat het niet mogelijk is maar toch zit hij daar. Ik open mijn ogen. ‘Wat doe jij hier!’ fluister ik. Mijn ouders mogen niet wakker worden. Ik zie dat hij schrikt. ‘Stalk je me nu ofzo? Hoe heet je eigenlijk?’zeg ik iets harder.
‘Drew. En jij bent Carmen. Ik heb je tekening gezien. Erg leuk alleen mijn neus is ietsje kleiner.’
Mijn mond valt open. ‘Je stalkt me echt!’
‘Nee joh. Ik vond het alleen wel gezellig laatst en je hebt pit. Daar hou ik van.’
‘Laatst.. Ja, daar wilde ik het nog over hebben. Wat is er toen precies gebeurt? Het is allemaal een beetje wazig.’
‘Denk goed na. Je weet het wel. Misschien moet ik je geheugen een beetje opfrissen.’ hij grijnst.
Hij zoent me in mijn nek. Ik weet het weer. Uit angst dat hij me weer zal bijten probeer ik me te verzetten. Het heeft geen zin, denk ik. Ik geef me over. Zijn grip verslapt even en ik trek me los. Per ongeluk stoot ik mijn wekker van mijn nachtkastje. Dan bedenk ik me en druk mijn lippen op zijn mond. Ik voel hoe hij me dichter tegen zich aan trekt. Hij laat me los en kijkt me geamuseerd aan. ‘Volgens mij ging het heel anders.’
Ik lach. ‘Ja, dat kun je wel zeggen.’ Ik haal een hand door mijn haar en moet blozen. ‘Maar ik vind dit scenario leuker.’ Opnieuw druk ik mijn lippen op zijn mond.
Dan vliegt de deur open. ‘Wat is hier aan de hand?’ roept mijn moeder. Geschrokken kijk ik om me heen, maar Drew is nergens te vinden. ‘Nou?’ zegt ze dringend.
‘Ehh.. Ik had een nachtmerrie. Denk ik.’ Ik kijk naar mijn wekker die kapot op de grond ligt. ‘Maak je geen zorgen ik ruim het morgen wel op.’ Dan ga ik weer liggen en voor het eerst in nachten heb ik alleen mooie dromen.